The Witcher | Τι πήγε στραβά με τη δεύτερη σεζόν;

cover photo: Collider

Η πολυαναμενόμενη για κάποιους 2η σεζόν του Witcher ήρθε και το κοινό τελικά πολώθηκε πολύ περισσότερο από ότι στην πρώτη. Ποιο είναι όμως το κοινό αυτό και από ποιες ετερόκλητες ομάδες αποτελείται; Είναι οι φανς των βιβλίων και των παιχνιδιών και οι φανς – ΄ή έστω το κοινό – στο οποίο απευθύνεται η ομάδα της παραγωγής της σειράς και το οποίο προσπαθεί να ικανοποιήσει με την σειρά. Αυτές οι δύο ομάδες δεν μπορούν να συνυπάρξουν προφανώς, ούτε να είναι εξίσου ικανοποιημένες, καθώς σε αντίθεση με ότι συμβαίνει σε άλλες σειρές φαντασίας με βιβλία, όπως το lotr όπου η μεταφορά της πρώτης τριλογίας ήταν εξαιρετικά πιστή στα βιβλία, δεν είναι, πλέον, φανς του ίδιου πράγματος. Η σειρά είναι κάτι τελείως αυτόνομο και διαφορετικό από τα βιβλία και τα παιχνίδια, κάτι που κατέστη απολύτως σαφές στην 2η σεζόν που είδαμε. Η πλοκή της δεύτερης σεζόν ήταν, σε αντίθεση με την πρώτη που παρέμενε αρκετά πιστή στις μικρές ιστορίες που μετέφερε, σε μέγιστο βαθμό παραλλαγμένη από τα βιβλία και με πολλές καινούργιες αφηγηματικές εφευρέσεις των σεναριογράφων, που φτάνουν στο σημείο να αλλοιώνουν τον πυρήνα των χαρακτήρων και την ουσία τους. Φυσικά, κάτι αντίστοιχο συνέβη και με το GoT, όπου το κοινό χωρίστηκε σε φανς των βιβλίων (book purists) και σε φανς -κοινό- αποκλειστικά της σειράς. Μάλλον, έχει έρθει η εποχή που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν χρειάζεται όλα τα fandoms να συνυπάρχουν, γιατί η κατάσταση καταντά τοξική.

Οι αστοχίες στην ανάπτυξη των χαρακτήρων

Πιο συγκεκριμένα, στα της δεύτερης σεζόν, οι δημιουργοί της σειράς αποφασίζοντας να αποκλίνουν από τα βιβλία, “ξέχασαν” να προσαρμόσουν την ανάπτυξη των βασικών χαρακτήρων στις αποκλίσεις που πραγματοποίησαν. Για την ακρίβεια, ίσως, να “ξέχασαν” να δώσουν το απαιτούμενο βάθος στους χαρακτήρες γενικότερα, με αποτέλεσμα, αφενός να μη βγαίνει άκρη από την ίδια τη σειρά, και αφετέρου να γίνεται ακόμα χειρότερο για όποιον θέλησε να ανατρέξει στο πρωτότυπο υλικό για να καταλάβει περισσότερο τους χαρακτήρες.

Το γεγονός ότι έχουμε έναν εξαιρετικό Henry Cavill, που έχει χαράξει στο πετσί του το ρόλο του Geralt, δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στο τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους χαρακτήρες:

Αρχικά και σε ο, τι αφορά τη Ciri, ο χαρακτήρας της εξελίσσεται αποκλειστικά γύρω από την ανάγκη της να μάθει την αλήθεια για τον εαυτό της, δίχως, όμως, οι επιλογές που κάνει σε αυτή τη βάση να βγάζουν πάντοτε νόημα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η επιμονή της να γίνει Witcher “για να μάθει την αλήθεια”! Υπάρχει κάποια σύνδεση που μας ξέφυγε; Η δε αλήθεια που αναζητά είναι κάτι που της στέρησε η ίδια της η οικογένεια, αφήνοντας την εκτεθειμένη σε όλη την Ήπειρο. Και παρά την προσήλωσή της στο να ανακαλύψει την αλήθεια που της στέρησαν, είναι έτοιμη να παραδοθεί πολύ εύκολα στη φαντασίωση του να είναι με την οικογένεια της, ακόμα κι εαν συνεχίσει να ζει στην άγνοια. Επιπλέον και σε ο, τι αφορά τη Ciri, κανείς δεν κατάλαβε πραγματικά τι ήταν τόσο ιδιαίτερο σχετικά με το αίμα της, παρά την έμφαση που δόθηκε. Η δε “αποκάλυψη” της καταγωγής της από τη Lara Dorren δε δικαιολογεί από μόνη της την έμφαση που δόθηκε στο αίμα της Ciri, γιατί το μόνο που καταλάβαμε είναι ΄ότι η Lara Dorren είναι ένα αρχαίο ξωτικό. So what? [η απάντηση στο τέλος προς αποφυγή spoilers]

Συνεχίζοντας με τα παράδοξα της πλοκής των υπολοίπων ηρώων: Η Yennefer καίτοι μία πανίσχυρη μάγισσα, εκπαιδευμένη από μικρό παιδί, ενώ γνωρίζει ότι η Deathless Mother τρέφεται με τον πόνο του καθενός και πάλι την πατάει! Στα βιβλία χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της προς ικανοποίησή της, αλλά με κάποιον ηθικό κώδικα δικό της που δεν θα την άφηνε να κάνει κακό στην Ciri, ένα παιδί, και δη την στιγμή που αυτό το παιδί είναι τόσο σημαντικό για τον Geralt,τον οποίο αγαπά. Ο δε Vesemir παρουσιάστηκε αρχικά ως ένας βετεράνος Witcher, σουπερ badass τύπος, αλλά στο τέλος δεν πέτυχε σχεδόν τίποτα και στις περισσότερες σκηνές είχε μια μελαγχολία-μίρλα τύπου “κάθε πέρσι και καλύτερα”- και γκρίνια προς τον Geralt. Τέλος, ο Jaskier ήταν τελείως αχρείαστος στην όλη πλοκή, δεν έκανε τίποτα και δεν εξυπηρέτησε σε τίποτα. Πάρα πολύ βαρετή προσθήκη δυστυχώς για τον ηθοποιό που έκανε ότι μπορούσε.

O βασικός villain της φετινής σεζόν, η Deathless Mother, δεν ήταν τόσο πετυχημένη εφεύρεση γιατί ήταν πάρα πολύ ισχυρή και εξαρχής σε θέση υπεροχής. Έχοντας βρει ως δοχείο το σώμα της Ciri μπορούσε να πετύχει τα πάντα και δεν χρειαζόταν πραγματικά να πάει με τους Witchers στο Kaer Morhen, δεν είχε τόσο λογική ότι την ενδιέφερε η εκδίκηση την στιγμή που οπουδήποτε αλλού θα πετύχαινε όλα όσα ήθελε. Ας μην σχολιάσουμε πόσο σεναριακή ευκολία ήταν η άνετη κατάληψη του σώματος της Ciri από αυτόν τον δαίμονα/κακόβουλο πνεύμα. Η Ciri δεν αντιστάθηκε καν και σώθηκε από τον από μηχανής θεό, δηλαδή την Yennefer, που γίνεται αυτή η ίδια δοχείο για τον δαίμονα και κ΄άτι κάνει -δεν καταλαβαίνει κανείς ακριβώς τι- και βοηθάει την Ciri να σπάσει την φαντασίωση που της έχει καταλάβει το μυαλό. Δείχνοντας μας δηλαδή ότι η Ciri είναι παντελώς αδύναμη να τα καταφέρει από μόνη της, ενώ καθ’ όλη την διάρκεια της σειράς η βασική προοικονομία που έχουμε είναι το να βλέπουμε πόσο δυνατή είναι -δυνητικά- και όχι ότι η Yennefer θα ήταν απαραίτητη (φυσικά οι σεναριογράφοι θεωρούν ότι έτσι εξιλεώνεται). Για να είμαστε ειλικρινείς πάντως η Deathless Mother δεν ηττήθηκε, αλλά απλώς βρήκε τρόπο να πάει στον κόσμο που ήθελε εξαρχής να πάει.

Η δε επανάκτηση των δυνάμεων της Yennefer στο τέλος ήταν επίσης μεγάλη σεναριακή ευκολία, οι μεταφορές από μέρος σε μέρος κατάντησαν παραπάνω από χαζές και φυσικά δεν είχαν καμμία λογική. Όλοι οι χαρακτήρες βρίσκονταν δε εκεί που έπρεπε να βρίσκονται χωρίς να εξηγείται στο κοινό πως και γιατί ήξεραν που πρέπει να βρίσκονται όπως πχ ο Istredd, που αφότου μαθαίνει για την μυστική καταγωγή της Ciri, βρίσκει τα ξωτικά και τους το καρφώνει αμέσως. Για ποιον λόγο; πως τους βρήκε; ένα μεγάλο αψυχολόγητο γιατί όλα αυτά.

Τα βιβλία της σειράς Witcher δεν “ζωγραφίζουν” ξεκάθαρα τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους, αντιθέτως είναι γεμάτα υπόνοιες και το κείμενο μεταφέρει υποδόρια πολλά στοιχεία χωρίς να προσπαθεί να εξηγήσει στον αναγνώστη τα πάντα αναλυτικά. Το πιο σημαντικό ΄όσον αφορά τα βιβλία ίσως είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα από τις μικρές ιστορίες του Geralt, κινούνται όλα σε μια γκρι ηθικά περιοχή, ενώ στην σειρά υπάρχει από ότι φαίνεται εκ μέρους των σεναριογράφων (ένεκα της εποχής της πολιτικής ορθότητας; ΄ή γιατί η παραγωγή είναι αμερικάνικη) μεγάλη υπαρξιακή αγωνία να δείξουν το “επιμύθιο” κάθε ιστορίας· η διαχωριστική γραμμή μεταξύ άσπρου και μαύρου ηθικά είναι απολύτως ξεκάθαρη.

Σίγουρα μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι σεναριογράφοι και η δημιουργός της σειράς, Lauren Hissrich, που τους επέλεξε προφανώς επειδή τους γνώριζε, βύσματα δηλαδή, δεδομένου ότι οι 4 εκ των 6 έχουν ελάχιστη εμπειρία ως σεναριογράφοι (λιγότερο από 3 έτη) και οι περισσότεροι εργάζονταν μαζί της στην σειρά The Umbrella Academy (βλ. περισσότερα εδώ The Umbrella Academy, το νέο superhero οικογενειακό δράμα του Netflix). Είναι γνωστό ότι το Hollywood έτσι δουλεύει εδώ και χρόνια, δεν παίζει ρόλο τι ξέρεις, αλλά ποιους ξέρεις, και έτσι έχουμε αυτά τα αποτελέσματα που έχουμε σε σειρές με ήδη υπάρχον υλικό αρκετών βιβλίων που για κάποιο λόγο έχει πετύχει και συνεπώς όλα τα συστατικά είναι ήδη εκεί χωρίς να χρειάζεται κάποιος να τα εφεύρει.

Κάτι ακόμα που έχασε η σειρά και ήταν κύριο συστατικό της φιλοσοφίας και του στυλ των βιβλίων είναι το στοιχείο της Ανατολικής Ευρώπης και η εμμονή της παραγωγής σε προσθήκη σκηνών δράσης και ειδικών εφέ, όπως σημείωσε απερχόμενος ο σκηνοθέτης Alik Sakharov (που έχει δουλέψει σε πολύ πετυχημένες σειρές όπως Game of Thrones, Sopranos, Βoardwalk Εmpire, Dexter, Rome):“Eastern-European literature has a completely different pace. It is no coincidence that Andrzej Sapkowski has so many storylines and characters. The producers set the task of setting the adaptation at an action pace and filling it with colorful special effects. That was their vision. My vision was very different and I tried to convey it to them, giving my arguments. Unfortunately, I was not considered convincing enough, so I decided to leave the project.” . Ο συγγραφέας δε των βιβλίων ο Sapkowski δεν συμμετέχει καθόλου ουσιαστικά στην παραγωγή της σειράς, ενώ, λόγω τους συμβολαίου του και της ύπαρξης ρητρών, δεν μπορεί να εκφέρει δημόσια την γνώμη του επ’αυτής. Το σλάβικο στοιχείο, λοιπόν, απουσιάζει ολοσχερώς από την μεταφορά των βιβλίων στην μικρή οθόνη – όχι πως μας σοκάρει το γεγονός ότι το Hollywood αδιαφορεί για την ύπαρξη άλλων πολιτισμών -.

Μέσα από συνεντεύξεις της, η δημιουργός της σειράς, Lauren Hissrich, δείχνει πόσο ρηχή κατανόηση των βιβλίων έχει, ειδικά σε ο,τι αφορά τη σχέση του Geralt με την Ciri και τον μεταξύ τους δεσμό: ότι, δηλαδή, ο Geralt το βλέπει αρχικά ως υποχρέωση του λόγω του όρκου του να την προστατέψει και ότι την βλέπει ως μαθητευόμενη του, εν΄ώ, πέρα από πεπρωμένο του, είναι ο λόγος για τον οποίο ζει και “much more than that“, την θεωρεί δικό του παιδί. Ίσως, αυτός να ήταν και ο λόγος που δεν μας έδειξαν καθόλου την πλοκή στο Brokilon, όπου δέθηκαν μεταξύ τους, και αντ’ αυτού μας έδειξαν ξαφνικά την Ciri να πέφτει στην αγκαλιά του Geralt. Η σχέση του Geralt και της Ciri στην πρώτη σεζόν δεν αναπτύχθηκε καθόλου οργανικά αλλά ούτε εν τέλει και στην δεύτερη, εφόσον οι στιγμές που μεταξύ τους συμβαίνει κάτι ουσιαστικό είναι ελάχιστες.

Ακολουθεί Spoiler μετά το σύνδεσμο

Η Lara Dorren

Δεν είναι απλώς και μόνο το γεγονός ότι η Ciri κατάγεται από την Lara Dorren, αλλά ότι η ίδια η Lara Dorren ήταν προϊόν χρόνων προσεκτικής γενετικής διασταύρωσης για να έχει αυτό το γονίδιο που λέγεται “Elder Blood” (διότι περί γονιδίου πρόκειται και όχι απλά καταγωγής από την Lara Dorren). Η βασική ιδιότητα του είναι το ταξίδι σε χρόνο και χώρο, οι πύλες που ανοίγει και αυτός ήταν ο σκοπός της δημιουργίας της Lara Dorren.