Με το 22ο επεισόδιο, “Here’s Negan“, έπεσε η αυλαία για τη δέκατη και προτελευταία σεζόν της ναυαρχίδας του TWDuniverse, “The Walking Dead“. Μετά την επικράτηση εναντίον των Whisperers και επηρεασμένη, σε ο, τι αφορά τον αρχικό προγραμματισμό της, από την πανδημία, η σεζόν έκλεισε με έξι επεισόδια, τα οποία… δεν οδήγησαν πουθενά.
Συμπληρώνοντας δέκα σεζόν “ζωής”, το TWD καταφέρνει να απομακρύνει με αξιοσημείωτα σταθερούς ρυθμούς, θα έλεγε κανείς, ολοένα και περισσότερους θεατές εξαιτίας της “αναδίπλωσης” στην οποία παρασύρεται, ή, ίσως, εσκεμμένα επιλέγει, κατά καιρούς. Παρακολουθώντας τη σειρά μέχρι τώρα είναι εμφανές πως ένας βασικός άξονας πάνω στο οποίο στηρίζεται η εξέλιξη της πλοκής είναι αυτός της αντιμετώπισης όλο και ισχυρότερων κινδύνων. Διαφορετικά, οι villains εμφανίζονται στη σειρά σε μια λογική κλιμάκωσης σε ο, τι αφορά της επικινδυνότητα τους, η οποία επικινδυνότητα εξαρτάται από τα μέσα, τους πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτουν, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της συγκρότησης των κοινοτήτων τους, την ατζέντα που φέρονται να εξυπηρετούν κοκ.
Προφανώς, η εμφάνιση κάθε νέου villain σηματοδοτεί και την εξέλιξη των κύριων χαρακτήρων, ώστε να μπορέσουν οι τελευταίοι να τον αντιμετωπίσουν και να βγουν νικητές. Ωστόσο, οι χαρακτήρες δεν εξελίσσονται μόνο στη βάση της αντιμετώπισης του εκάστοτε νέου κινδύνου, αλλά στη βάση πολλών επιμέρους παραμέτρων, τις οποίες η σειρά εξ αρχής μας έχει ξεκαθαρίσει πως θέλει όχι απλά να τις αναδείξει, αλλά να τις θέσει στο επίκεντρο. Ενδεικτικά αναφέρονται ως τέτοιες παράμετροι: πτυχές των εαυτών τους πριν έλευση των zombies, οι θέσεις και οι ρόλοι που καλούνται να αναλάβουν στις μετα-αποκαλυπτικές κοινότητες που σχηματίζονται, η πίστη στην κοινότητα, ο τρόπος που βιώνουν και αντιμετωπίζουν την απώλεια, η ανάγκη για αναγνώριση και επιβεβαίωση κοκ.
Η στοχοθεσία του TWD στην εξέλιξη της προσωπικότητας ενός μετα-αποκαλυπτικού χαρακτήρα είναι, ίσως, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της σειράς. Οι επιλογές του κάθε χαρακτήρα, στο σημείο που έχει φτάσει πλέον η σειρά, είναι φυσικό επακόλουθο της εξέλιξης του που έχουμε παρακολουθήσει από την αρχή. Προς επίτευξη τούτου, η σειρά κατά καιρούς αφιερώνει μεγάλο μέρος των επεισοδίων ή και ολόκληρα επεισόδια στις παραμέτρους που αναφέρθηκαν παρά πάνω την ώρα, μάλιστα, που μπορεί να εξελίσσεται, ή να κλιμακώνεται καλύτερα, μία επικείμενη αναμέτρηση. Οι μεταβατικές περίοδοι δε από τη μία αναμέτρηση σε μία άλλη καινούρια κατακλύζονται από τέτοιες σκηνές ή ολόκληρα επεισόδια. Τόσο κατά τη κλιμάκωση της επικείμενης αναμέτρησης, όσο και κατά τις μεταβατικές περιόδους, οι σκηνές ή τα επεισόδια αυτά ρίχνουν απότομα το τέμπο που έχει πιάσει η σειρά ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο μοτίβο κατά το οποίο έχουμε μία απότομη μετάβαση από την κοινότητα σε ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα, ο οποίος θα “αναμετρηθεί” πρώτα με τον εαυτό του είτε μέσα από κάποια ανάμνηση, είτε μέσα από τη σιωπή του, είτε μέσα από τη σχέση του με κάποιον άλλο χαρακτήρα κλπ. Με την πάροδο των σεζόν δε, το μοτίβο αυτό τείνει να κυριαρχεί, με αποτέλεσμα η σειρά να καταλήγει σε επεισόδια-προσωπογραφίες, γεγονός που έχει κουράσει μεγάλη μερίδα των θεατών, οι οποίοι καταλήγουν να εγκαταλείψουν τη σειρά.
Εν προκειμένω, στα τελευταία έξι επεισόδια της προτελευταίας σεζόν, έχουμε στην ουσία μία αναδίπλωση της πλοκής γύρω από τους κεντρικούς χαρακτήρες που έχουν μείνει στη σειρά. Την ώρα, δηλαδή, που περιμέναμε μία ώθηση της πλοκής προς τα εμπρός, η οποία θα μας προετοίμαζε για την τελευταία σεζόν, αλλά και για τις πολυαναμενόμενες ταινίες με τον Rick, η σειρά επέλεξε να αφιερώσει έξι ολόκληρα επεισόδια για να σκιαγραφήσει το σημείο που έχουν φτάσει μετά από 10 σεζόν οι χαρακτήρες του κλεισίματος. Όσο και να εκτιμούμε την προσοχή και τη σημασία που δίνει η σειρά σε αυτό το κομμάτι, η συγκεκριμένη επιλογή δεν μπορεί να κριθεί παρά ως υπερβολική. Επιπλέον, δεν μπορεί παρά να κριθεί και ως αχρείαστη, γιατί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων επιβεβαίωσε πτυχές των χαρακτήρων και δυναμικές ανάμεσα στους χαρακτήρες αυτούς, τις οποίες ήδη γνωρίζαμε. Στην πραγματικότητα, τα έξι αυτά επεισόδια επιβεβαίωσαν πως βρισκόμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο που βρισκόμασταν, σε ο, τι αφορά την εξέλιξη των χαρακτήρων και των σχέσεων μεταξύ τους, πριν τα όσα συνέβησαν με τους whispereres.
Μοναδικά αξιοσημείωτα σημεία αυτών των έξι επεισοδίων ήταν τα όσα συνέβησαν με τους troopers και τα flashbacks στο τελευταίο επεισόδιο με το Negan. Στην πρώτη περίπτωση, κρίνονται ως αξιοσημείωτα τα των troopers μόνο και μόνο επειδή συνδέονται με την επόμενη σεζόν, καθώς και με τα όσα έχουμε δει στις δύο άλλες σειρές του franchise. Κατά τ’ άλλα, δεν καταφέραμε να αποκομίσουμε τίποτα νέο και ενδιαφέρον ως προς αυτούς, με τη σειρά να κρατάει τα χαρτιά της κλειστά, επιλέγοντας να επικεντρωθεί στην Princess (τουλάχιστον εστίασε σε έναν νέο χαρακτήρα).
Στη δεύτερη περίπτωση, του Negan, ήταν το μοναδικό σημείο εξέλιξης ολόκληρης της σεζόν, όχι μόνο των έξι αυτών επεισοδίων, σε ο, τι αφορά τους χαρακτήρες της σειράς. Στο επεισόδιο αυτό, το οποίο ήταν και το απολαυστικότερο από τα έξι, όχι μόνο μάθαμε πως ο Negan έγινε Negan, αλλά, επιπλέον, συντελέσθηκε ένα βήμα προς τα εμπρός σε ο, τι αφορά τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Η σεζόν έκλεισε, όχι με ένα νέο Negan, όπως θα βιάζονταν πολλοί να υποστηρίξουν, αλλά με ένα ολοκληρωμένο Negan, ο οποίος φαίνεται να αναλαμβάνει τα ηνία του ενδιαφέροντος στη νέα σεζόν.
Η ενδέκατη και τελευταία σεζόν αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στις 22 Αυγούστου του 2021. Μπορείτε να βρείτε περισσότερα γύρω από τις σειρές του franchise εδώ: TWDuniverse
