Λίγο πριν το φινάλε της πρώτης σεζόν του The Rings of Power, μας αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του Adar, για τον οποίον είχαν ακουστεί διάφορα, ακόμα και ότι είναι ο ίδιος ο Sauron (θα μπορούσε είναι η αλήθεια, αλλά παραήταν προφανές).
H Galadriel, λοιπόν, την ώρα που ανακρίνει τον Adar μας αποκαλύπτει πως είναι ένας από τους Moriondor (sons of the dark), τους πρώτους Orc, δίχως να εξηγεί περαιτέρω πως δημιουργήθηκαν οι Orc, παρά μόνο ότι δημιουργήθηκαν από τον Morgoth. Πολύ δε μάλλον δεν μας εξηγεί πως οι Orc κατέληξαν να διαφέρουν τόσο από τους Moriondor, οι οποίοι μοιάζουν περισσότερο με τα ξωτικά. Θεωρεί δε πως οι Moriondor είναι βδελύγματα, καρικατούρες της ύπαρξης γενικότερα, με τον Adar να της ανταπατά πως όλοι παιδιά του ίδιου Θεού είμαστε. Το κρατάμε αυτό και κρατάμε επίσης δύο ακόμα στοιχεία της μεταξύ τους στιχομυθίας: Πρώτον, ότι ο Sauron πειραματιζόταν αναζητώντας μία δύναμη που “δεν θα είναι σάρκα, αλλά κάτι πέρα/πάνω από τη σάρκα, μία δύναμη του Αθέατου Κόσμου (Unseen World)“. Δεύτερον, ότι ο ίδιος σκότωσε τον Sauron εξαιτίας του γεγονότος ότι θυσίαζε αλόγιστα Orc για τα πειράματα του.
Ποιοι/τι είναι οι Moriondor
Είναι αλήθεια πως από το πρωτότυπο υλικό δεν έχουμε μία ξεκάθαρη απάντηση για το πως δημιουργήθηκαν οι Orc. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι προέρχονται από ξωτικά, τα οποία ο Melkor/Morgoth αφού τα ξεγέλασε και τα βασάνισε τα έθεσε υπό τις διαταγές του. Η αποκρουστική μορφή τους οφείλεται ίσως στα βασανιστήρια που υπέστησαν και ενδεχομένως σε μαγεία που χρησιμοποιήθηκε σε βάρος τους κατά τη διάρκεια πειραματισμών του Melkor/Morgoth να δημιουργήσει ο ίδιος ζωή.
Αλλά για κείνους τους δύστυχους που παγίδεψε ο Μέλκορ, λίγα είναι γνωστά με βεβαιότητα. Γιατί ποιος από τους ζωντανούς έχει κατέβει στα μπουντρούμια του Ουτούμνο ή έχει εξερευνήσει τα σκοτάδια και τους απόκρυφους λογισμούς του Μέλκορ; Όμως θεωρείται γεγονός από τους σοφούς της Ερέσσεα ότι όλοι εκείνοι οι Κουέντι που έπεσαν στα χέρια του Μέλκορ, πριν να καταστραφεί το Ουτούμνο, φυλακίστηκαν και με θηριωδίες που κράτησαν για καιρό τους διέφθειραν και τους υπέταξαν· κι έτσι ο Μέλκορ δημιούργησε την απαίσια ράτσα των Ορκ από ζήλια και για εμπαιγμό των Ξωτικών, των οποίων έγιναν αργότερα οι χειρότεροι εχθροί. Γιατί οι Ορκ είχαν ζωή και πολλαπλασιάζονταν όπως τα Παιδιά του Ιλούβαταρ· όμως τίποτα που να είχε δική του ζωή, ούτε καν να μοιάζει με ζωή δεν μπορούσε ποτέ ο Μέλκορ να δημιουργήσει από τότε που επαναστάτησε στην Αϊνουλιντάλη πριν από την Αρχή: έτσι λένε οι σοφοί. Και βαθιά μέσα στις σκοτεινές καρδιές τους οι Ορκ σιχαίνονταν τον Αφέντη που υπηρετούσαν με φόβο, το δημιουργό μόνο της δυστυχίας τους. Αυτό μπορεί να ήταν το πιο πρόστυχο έργο του Μέλκορ και το πιο μισητό στον Ιλούβαταρ.
Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν “Το Σιλμαρίλλιον”, Κεφάλαιο 3 – Ο ερχομός των ξωτικών και η αιχμαλωσία του Μέλκορ, σελ 76-77 Εκδόσεις Αιόλος
Η Τριλογία αναπαράγει σχεδόν κατά λέξη το παραπάνω απόσπασμα στα λόγια του Saruman προς το δικό του δημιούργημα, τους Uruk-hai.
Πώς δικαιολογείται, όμως, το ξωτικόμορφο παρουσιαστικό των Moriandor; Στη σειρά ο Adar, που στη γλώσσα των ξωτικών σημαίνει Πατέρας, λογίζεται ότι είναι από τα πρώτος Orc έχοντας, όμως, μια ξωτικόμορφη μορφή, ενώ μιλάει, επίσης, τη γλώσσα των ξωτικών, δείχνει την ίδια έλξη προς το φως και ασπάζεται κάποιες από τις συνήθειες τους, όπως το να φυτεύει σπόρους πριν από μία επικείμενη μάχη. Για ποιο λόγο, όμως, τα πρώτα Orc παραμένουν ξωτικόμορφοι, ενώ οι υπόλοιποι είναι έτσι όπως είναι; Επίσης, για ποιο λόγο αντιτείνει πως είναι και ο ίδιος, ακόμα και τα Orc (;;;), δημιούργημα του Ενός, δηλαδή του Iluvatar κι όχι του Melkor/Morgoth; Στην τελική είναι ξωτικό, όπως λέει προς το τέλος της στιχομυθίας του με την Galdriel ή Uruk, όταν της ζητάει να τον αποκαλεί έτσι αντί για Orc; Η μόνη λογική εξήγηση που θα μπορούσε κάπως να σταθεί είναι πως οι Moriandor είναι κάποιοι από τους Avari, οι οποίοι είτε επέλεξαν να ακολουθήσον τον Melkor/Morgoth, είτε ξεγελάστηκαν, δίχως, όμως, να βασανιστούν ή να χρησιμοποιηθεί μαγεία σε βάρος τους, γι αυτό και είναι ξωτικόμορφοι σε αντίθεση με τα Orc.
Και πριν περάσει πολύς καιρός, τα πονηρά πλάσματα έφτασαν κι ως το Μπελέριαντ, από τα περάσματα των βουνών ή ανεβαίνοντας από το νότο μέσα από τα σκοτεινά δάση. Ήταν λύκοι ή άλλα λυκόμορφα πλάσματα και άλλα άγρια όντα του σκοταδιού· κι ανάμεσα τους ήταν οι Ορκ, που αργότερα αφάνισαν το Μπελέριαντ· αλλά ακόμη ήταν λίγοι και προσεκτικοί και απλώς ανίχνευαν την περιοχή περιμένοντας την επιστροφή του αφέντη τους. Από που προέρχοταν τα Ξωτικά δεν ήξεραν τότε, νομίζοντας ότι ήταν ίσως Αβάρι που είχαν γίνει κακοί και άγριοι στις ερημιές· και σ’ αυτή την υπόθεση τους, λέγεται, ότι δεν έπεσαν και πολύ έξω.
Σημ.: Αβάρι, οι Απρόθυμοι είναι τα ξωτικά που αρνήθηκαν το κάλεσμα για το Άμαν και προτίμησαν να παραμείνουν στη Μέση-Γη. Τους Ουμάνυαρ (ξωτικά που ξεκίνησαν για τη Δύση, αλλά δεν πέρασαν σε αυτή) και τους Αβάρι μαζί οι Έλνταρ τους λένε Μορικουέντι, Ξωτικά της Σκοτεινιάς, γιατί ποτέ δεν είδαν το Φως που υπήρχε πριν τον Ήλιο και το Φεγγάρι.
Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν “Το Σιλμαρίλλιον”, Κεφάλαιο 10 – Οι Σίνταρ, σελ 138 Εκδόσεις Αιόλος
Ποια είναι η πραγματική σχέση μεταξύ Moriandor και Orc; Ελα μου ντε. Από τη σκοπιά της Galadriel τα Orc είναι σκλάβοι των Moriandor, ενώ από τη σκοπιά των Moriandor τα Orc είναι παιδιά τους, σε μια συμβολική -κι όχι προγονική ελπίζουμε – σχέση, κατά την οποία οι Moriandor τα προστατεύουν και τα καθοδηγούν, γιατί και αυτά, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, είναι μοναδικά, έχουν καρδιά και δικαίωμα να ελπίζουν σε μια πατρίδα. Ο Adar φτάνει δε σε σημείο να ισχυρίζεται ότι προστάτευσε τα παιδιά του ακόμα κι από τον ίδιο τον Sauron, όταν αυτός παρέκκλινε από το όραμα για την θεραπεία της Μέσης Γη και θυσίαζε αβέρτα Orc προκειμένου να καταφέρει να γίνει ο ίδιος πανίσχυρος. Καταλήγει δε με τη διακήρυξη της ελευθερίας των Orc στο λιτό, ευθύ και απέριττο ΤΑ ORC ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΦΕΝΤΗ.
Τίποτα από αυτά δεν βγάζει νόημα, παρά μόνο εάν δεχτούμε ότι ο Adar είναι από τους μεγαλύτερους τρολ χαρακτήρες που έχουν περάσει ποτέ από σειρά και πουλάει σκέτη τρέλα στη Galadriel, γνωρίζοντας ότι από στιγμή σε στιγμή όλα θα γίνουνε στάχτη και λάβα και το σχέδιο του Sauron να καταλάβει τα Southlands, που μας έχει αποκαλυφθεί ήδη, θα έχει εκπληρωθεί. Το ότι ισχυρίζεται ότι “σκότωσε” ο ίδιος τον Sauron συνηγορεί στο ότι τρολλάρει, αλλιώς ή θα πρέπει όντως να το έκανε ή πραγματικά οι δημιουργοί της σειράς γράφουν τους διαλόγους μεθυσμένοι.
Εάν πράγματι οι δημιουργοί της σειράς θέλουν να επιχειρήσουν μία διαφορετική προσέγγιση των Orc σε σχέση με ο, τι έχουμε δει μέχρι τώρα και συγκεκριμένα εάν θέλουν να αναδείξουν μία διάσταση των Orc ως θύματα ενός πολέμου και μιας συνθήκης – μόνιμα κυνηγημένα – που δεν επέλεξαν – γιατί αυτό φαίνεται πως επιχειρούν -, θα πρέπει να το κάνουν με μεγαλύτερη προσοχή και καλύτερα δομημένες σεναριακά παρεμβάσεις. Προς το παρόν έχουνε μπλέξει τα μπούτια τους και καταλήγουν σε φαιδρότητες που, ασχέτως του εάν είναι πιστές ή όχι στο πρωτότυπο υλικό, δεν βγάζουν πρωτίστως νόημα σεναριακά, εξαιτίας του πολύ φτωχού βάθους που τους έχουν επιφυλάξει.
Τα Orc δέν έχουν αφέντη (sic)
Φαίνεται και μένει να αποδειχτεί στη συνέχεια ότι οι δημιουργοί, είτε για να εξυπηρετήσουν κάποιου είδους ατζέντα, είτε για να κάνουν λίγο πιο ιντριγκαδόρικη την πλοκή, είτε και για τα δύο, επιχειρούν μία – κατά τη γνώμη τους – πιο σύνθετη προσέγγιση των Orc σε σχέση με ο, τι έχουμε δει μέχρι τώρα, η οποία φτάνει μέχρι και στη διακήρυξη της ελευθερίας τους δια στόματος του στοργικού προς αυτά Adar.
Είναι αλήθεια πως πτυχές της προσέγγισης τους αυτής θα μπορούσαν να βρουν ερείσματα στο έργο του Tolkien άλλοτε πειστικά κι άλλοτε κατόπιν μίας ηθελημένα αποσπασματικής και στοχευμένης, προκειμένου να εξυπηρετηθούν διάφοροι σκοποί, ανάγνωσης του πρωτότυπου υλικού. Ενδεικτικά και επειδή έχει ενδιαφέρον, για το -κατά δική μου παράφραση- όλοι παιδιά του ίδιου Θεού είμαστε του Adar έχω βρει μία αρκετά ενδιαφέρουσα ανάλυση της Αϊνουλιντάλι, της Κοσμογονίας, δηλαδή, του Tolkien, στην οποία προτάσσεται το εξής επιχείρημα, πάνω στο οποίο θα μπορούσε να βασιστεί η παραπάνω θέση: “Ωστόσο, δεν πάνε όλα καλά στη χορωδία: ο εξεγερμένος Μέλκορ επιδιώκει να κάνει τη δική του μουσική εκτός αυτής που συνέθεσε ο Έρου, εισάγοντας έτσι διχόνοια και σύγκρουση στη μελωδία. Αυτή η μάλλον κακή απόφαση είναι που επιταχύνει την τελική πτώση του Melkor (περισσότερα γι’ αυτό αργότερα), αλλά η σημασία της για την κοσμολογία του Tolkien είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή: ο Eru υφαίνει το εξεγερτικό θέμα στην πρωταρχική μουσική, καθιστώντας το μέρος του μεγάλου σχεδίου, αλλά το πρόβλημα με την ενσωμάτωση της αγγελικής εξέγερσης στη δημιουργία σας (μάλλον απευθύνεται στον Tolkien;) είναι ότι—οκ, έχετε ενσωματώσει την αγγελική εξέγερση στη δημιουργία”. (Beyond Good and Evil: The Complex Moral System of Tolkien’s Middle-earth, Elise Ringo). Συνεχίζοντας κάποιος την προαναφερθείσα συλλογιστική, θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι τα Orc δεν είναι δημιουργήματα του Melkor/Morgoth, αλλά –συγγνώμη εκ των προτέρων γι αυτό– δημιουργήματα της ίδιας της Δημιουργίας, δεδομένου ότι ο Eru/Iluvatar συνύφανε στη μελωδία της Δημιουργίας και τη μελωδία του Melkor/Morgoth, η οποία εκκινούσε, κατά το πρωτότυπο υλικό, από την επιθυμία του να δώσει Ύπαρξη σε δικά του πράγματα.
Στο πρωτότυπο υλικό απορρίπτεται, ωστόσο, η παραπάνω προσέγγιση που φαίνεται να παρουσιάζεται σαν δημιουργική αστοχία, σχεδόν γειώνεται θα υποστήριζε κανείς, αλλά δίνεται πάτημα στο ότι ακόμα και τα Orc είναι κομμάτι της Δημιουργίας:
“Μεγάλοι είναι οι Άινουρ και μεγαλύτερος ανάμεσα τους είναι ο Μέλκορ· αλλά για να γνωρίζει αυτός, όπως κι όλοι οι Άινουρ, ότι εγώ είμαι ο Ιλούβαταρ, όσα έχετε ψάλει θα σας τα φανερώσω για να δείτε τι έχετε φτιάξει. Κι εσύ, Μέλκορ, θα δεις ότι κανένα θέμα δεν μπορεί να παιχτεί αν δεν έχει την αρχική πηγή του σ’ εμένα, ούτε κανείς μπορεί ν’ αλλάξει τη μουσική παρά τη θέληση μου. Γιατί αυτός που θα το προσπαθήσει θα αποδειχτεί δικό μου όργανο για να επινοηθούν πράγματα ακόμα πιο υπέροχα, τα οποία αυτός δεν είχε ούτε καν φανταστεί.”
Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν “Το Σιλμαρίλλιον”, Κεφάλαιο 1 – Αϊνουλιντάλι, σελ 32 Εκδόσεις Αιόλος
Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί πως τα έλλογα όντα (τα Παιδιά του Iluvatar) ήταν αποκλειστικά δημιούργημα του Iluvatar και κανείς από τους Άινουρ, συμπεριλαμβανομένου του Melkor/Morgoth, δε συμμετείχε στη δημιουργία τους. (Γιατί τα παιδιά του Ιλούβαταρ ήταν αποκλειστικά δική του επινόηση· και ήρθαν με το τρίτο θέμα και δεν υπήρχαν στο θέμα που τους είχε προτείνει στην αρχή ο Iluvatar και κανείς από τους Άινουρ δε συμμετείχε στη δημιουργία τους· Αϊνουλιντάλι, σελ 33). Και σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνονταν τα Orc ούτε καν σαν παραφωνία (Λοιπόν, τα Παιδιά του Iluvatar είναι τα Ξωτικά και οι Άνθρωποι, οι Πρωτογέννητοι και οι Επόμενοι· Αϊνουλιντάλι, σελ 33). Ακόμα και οι Νάνοι, οι οποίοι προέκυψαν εκτός σχεδίου, από τον Άουλε, απέκτησαν πραγματικά το δώρο της ζωής μόνον αφότου έδωσε την ευλογία του ο Illuvatar. Διαφορετικά:
“Γιατί το έκανες αυτό; Γιατί επιχειρείς να κάνεις κάτι, το οποίο γνωρίζει ότι είναι πέρα από τη δύναμη σου και την εξουσία σου; Διότι εσύ έχεις από μένα ως δώρο μόνο την ύπαρξη σου και τίποτα περισσότερο· και επομένως τα πλάσματα των χεριών του νου σου ζουν μόνο από εκείνη την ύπαρξη και κινούνται όταν εσύ σκέπτεσαι να τα κινήσεις και, όταν η σκέψη σου βρίσκεται αλλού, στέκονται αδρανή. Αυτή είναι η επιθυμία σου;”
Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν “Το Σιλμαρίλλιον”, Κεφάλαιο 2 – Ο Άουλε και η Γιαβάννα, σελ 66-67 Εκδόσεις Αιόλος
Επομένως, μην μπορώντας να δώσει Ύπαρξη ο ίδιος ο Melkor/Morgoth σε δικά του “παιδιά” ξεγέλασε, βασάνισε και διέφθειρε τα παιδιά του Iluvatar και συγκεκριμένα τα ξωτικά. Και δεν είναι απλά ότι τα έφερε με το μέρος του, αλλά τα καταδίκασε στη δυστυχία, κόντρα σε ο, τι σχεδίαζε ο Iluvatar γι’ αυτά.
“Αγαπώ τη Γη, η οποία είναι παλάτι για τους Κουέντι (Ξωτικά) και τους Ατάνι (Άνθρωποι)! Αλλά οι Κουέντι θα είναι ωραιότεροι από όλα τα πλάσματα της Γης και θα έχουν, θα επινοήσουν και δημιουργήσουν περισσότερη ομορφιά από όλα μου τα παιδιά· και θα έχουν τη μεγαλύτερη ευδαιμονία στον κόσμο αυτό”
Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν “Το Σιλμαρίλλιον”, Κεφάλαιο 1 – Η αρχή των ημερών, σελ 64-65 Εκδόσεις Αιόλος
Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από τη μοίρα που καταδίκασε ο Melkor/Morgoth τα Orc: Τερατώδη, με έφεση στην καταστροφή, ικανά να φτιάχνουν τρομερά πράγματα, αλλά ανίκανα να φτιάξουν οτιδήποτε όμορφο, καταδικασμένα στη δυστυχία. Ναι, από αυτήν την άποψη και αναλογιζόμενοι τι μοίρα επεφύλασσε για τα ξωτικά που κατέληξαν Orc ο Iluvatar, θα μπορούσαμε να νιώσουμε οίκτο για την ύπαρξη τους. Δεν θα μπορούσαμε να δούμε, όμως, μία διαφορετική προσέγγιση των Orc που παλεύουν να βρουν τη θέση τους ανάμεσα στους λαούς της Μέσης-Γης, ελεύθερα, χωρίς αφέντες, να διαφεντεύουν τη μοίρα τους.
Ο Melkor/Morgoth τα “δημιούργησε” εμφυσώντας τους όλο το φθόνο και το θυμό του και όρισε τις ζωές τους με το φόβο, ο οποίος είναι και η “φλόγα” της ύπαρξης τους. Η φλόγα του Udûn (αλλιώς Ουτούμνο) θα μπορούσε να πει κανείς (το είπε ο Gandalf στη μάχη με τον Balrog στη γέφυρα του Khazad Dûm), του αρχαίου οχυρού του Melkor/Morgoth, όπου δημιουργήθηκαν τα Orc. Κι όσο “καίει” αυτή η φλόγα, τα Orc είναι καταδικασμένα να την υπηρετούν – o Sauron, ο υπαρχηγός του Melkor/Morgoth, δεν άφησε αυτή φλόγα να σβήσει και την τροφοδότησε περαιτέρω, όπως θα δούμε και στα γεγονότα της σειράς με αποκορύφωμα την κατασκευή του Δαχτυλιδιού -. Η σχέση των Orc με τον αφέντη τους, που περιγράφεται σε απόσπασμα που παρατίθεται παραπάνω, μπορεί να παραλληλιστεί ακόμα καλύτερα με τη σχέση του Gollum με το Δαχτυλίδι:
Θα έπρεπε ν’ αρχίζεις να το καταλαβαίνεις Φρόντο, ύστερα απ’ όλα όσα έχεις ακούσει, είπε ο Γκάνταλφ. Το μισούσε και το αγαπούσε, όπως μισούσε και αγαπούσε τον εαυτό του. Δεν μπορούσε να απαλλαγεί από το Δαχτυλίδι. Σ’ αυτό το θέμα δεν του είχε μείνει καθόλου θέληση.
Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν “Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού”, Κεφάλαιο 2 – Η Σκιά των περασμένων, σελ 91 Εκδόσεις Κέδρος
Μία δύναμη του Αθέατου Κόσμου (Unseen World)
Για το τέλος αφήνω την αποκάλυψη του μάλλον πραγματικού σχεδίου του Sauron, από τον ίδιο τον Adar: ο Sauron πειραματιζόταν αναζητώντας μία δύναμη που “δεν θα είναι σάρκα, αλλά κάτι πέρα/πάνω από τη σάρκα, μία δύναμη του Αθέατου Κόσμου (Unseen World)“. Για ποιο λόγο, όμως, ο Adar δίνει έτσι απλόχερα μία τόσο σημαντική πληροφορία στην Galadriel; O Sauron σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να γνωρίζουν τα ξωτικά ότι βρίσκεται στην αναζήτηση μίας τέτοιας δύναμης, γιατί κάτι τέτοιο θα τα ενεργοποιούσε στο να τον κυνηγήσουν με πολύ μεγαλύτερη ένταση, από το να αφήνουν απλά μία θυμωμένη Galadriel να περιπλανιέται στον κόσμο αναζητώντας τον.
Μήπως πράγματι ο Adar σκότωσε τον Sauron, οπότε και η αποκάλυψη αυτή δεν έχει πλέον κανένα νόημα; Δύσκολο, έως απίθανο, έως τι πίνετε και δεν μας δίνετε. Ο Sauron στην τελική είναι ένας Maiar, ο οποίος ακόμα κι αν “πεθάνει”, το πνεύμα του εξακολουθεί να υπάρχει κι όπως αποδεικνύεται κι από τα γεγονότα που ακολούθησαν την Πτώση του Νούμενορ, μπορεί να επιστρέψει. Εάν, επιμένω σε αυτό, δεν πουλάει απλά τρέλα ο Adar, τότε το μόνο που θα μπορούσε να σταθεί είναι ότι ο τελευταίος “σκότωσε” μία μορφή, ένα σώμα του Sauron, επιβεβαιώνοντας έτσι μερικώς τον ισχυρισμό του. Εάν ισχύει κάτι τέτοιο, δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε με ανησυχία την αποκάλυψη του τι πραγματικά συνέβη.
Τι είναι όμως ο Αθέατος Κόσμος γύρω από τον οποίο πειραματιζόταν ο Sauron;
Gandalf: Αλλά τη γλίτωσες παρατρίχα, που λέμε. Διέτρεχες μεγαλύτερο κίνδυνο κάθε φορά που έβαζες το Δαχτυλίδι, γιατί τότε μισοβρισκόσουν κι εσύ ο ίδιος στον κόσμο των φαντασμάτων και μπορούσαν να σε πιάσουν. Τους έβλεπες εσύ, μα μπορούσαν κι αυτοί να σε δουν. […] Γιατί είναι αληθινά άλογα· ακριβώς όπως και οι μαύροι μανδύες τους είναι πραγματικού, που τους φορούν να δίνουν σχήμα στην ανυπαρξία τους, κάθε φορά που έχουν δοσοληψίες με τους ζωντανούς. […] Κι εδώ στο Σκιστό Λαγκάδι ζουν ακόμα μερικοί απ’ τους κυριότερους εχθρούς του: οι Ξωτικο-σοφοί, άρχοντες των Έλνταρ πέρα από τις πιο μακρινές θάλασσες. Αυτοί δε φοβούνται τα Φαντάσματα του Δαχτυλιδιού γιατί αυτοί που έχουν ζήσει στο Ευλογημένο Βασίλειο ζουν ταυτόχρονα και στους δύο κόσμους κι έχουν μεγάλη δύναμη ενάντια και στα ορατά και στα αόρατα. […] Frodo: Εγώ νόμιζα πως είδα μια λευκή μορφή που έλαμπε και δεν ξεθώριασε σαν τις άλλες. Ήταν ο Γκλορφίντελ, λοιπόν; Gandalf: Ναι τον είδες για μια στιγμή όπως είναι στην άλλη μεριά: ένας απ’ τους κραταιούς των Πρωτογέννητων.
Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν “Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού”, Κεφάλαιο 1 (Β) – Πολλά συναπαντήματα, σελ 320 Εκδόσεις Κέδρος
Εδώ αδέρφια … μπλέξαμε! Εάν θέλουμε πραγματικά να κατανοήσουμε σε τι συνίσταται ο Αθέατος Κόσμος θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τις επιρροές της Ρωμαιοκαθολικής Πίστης στο έργο του Tolkien, να συνεχίσουμε με το θεοκρατικό σύστημα που επινοεί για τον κόσμο του και να βουτήξουμε στα άδυτα του Valinor. Τι είναι το Valinor στην τελική; Ίσως σε κάποιο μελλοντικό άρθρο, που θα αφορά αποκλειστικά αυτό.
Προς το παρόν, θα επισημάνουμε στοιχεία που ήδη γνωρίζουμε από την Τριλογία και, κυρίως, όσα ξέρουμε για τους Nazgul, τα Δαχτυλιδοφαντάσματα, οι οποίοι έφεραν τα εννέα Δαχτυλίδια που δόθηκαν στους ανθρώπους και παγιδεύτηκαν από τον Sauron και το Ένα Δαχτυλίδι στο να “ζουν” μεταξύ ζωντανών και νεκρών. Επίσης, ξέρουμε ότι όποιος φόραγε το Ένα Δαχτυλίδι μπορούσε να αντιληφθεί και να κινηθεί σε αυτό το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Μήπως με αυτή την αναφορά οι δημιουργοί της σειράς μας επιφυλάσσουν μία απόπειρα βαθύτερης προσέγγισης της φύσης της δύναμης τους Ενός Δαχτυλιδιού όταν φτάσουμε στα της κατασκευής του; Θα δούμε.
