Ο νεποτισμός στο Χόλυγουντ σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε και κάτι ενδημικό σε αυτόν μόνο τον χώρο, είναι, ωστόσο, πλέον, εύκολα διακριτό και εξ αυτού του λόγου μεταξύ άλλων μπορούμε να το κατακρίνουμε. Μετά την ταινία “Mainstream“ της Gia Coppola (της γνωστής οικογένειας που αλλάζει επίθετα για να μας μπερδέψει – Cage, Schwartzman, Shire κλπ – ) με πρωταγωνίστρια την Maya Hawke (κόρη των Ethan Hawke και Uma Thurman – πιο Hollywood royalty πεθαίνεις δηλαδή- ) και σε έναν μικρότερο ρόλο τον ξάδελφό της Jason Schwartzman, επίσης της οικογένειας Coppola, αλλά και την προσφάτως ανακοινωθείσα ταινία “The Rightway” με σκηνοθέτιδα την Destry Spielberg, κόρη του Steven Spielberg, πρωταγωνιστή τον Hopper Penn, γιο του Sean Penn και σεναριογράφο τον Owen King, γιο του Stephen King, ο νεποτισμός έσπασε καινούργια γαλαξιακά ρεκόρ. Σκέφτεται κανείς “Κάπου όπα”, που θα πάει αυτή η κατάσταση, μέχρι πότε θα σπαταλιόνται έτσι budget σε ταινίες που γίνονται μόνο και μόνο για να προωθηθούν οι γόνοι;
Η παρακμή του Hollywood και η δημιουργική του χρεοκοπία έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται μέσα από τα αμέτρητα reboots, remakes, prequels, sequels και πάει λέγοντας. Μήπως μέρος του προβλήματος είναι και η ανακύκλωση γόνων σε κάθε καινούργια ταινία, ή με το ζόρι προώθηση ατάλαντων ανθρώπων που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καινούργιο στο χώρο; Ο εν τοις πράγμασι αποκλεισμός άλλων ατόμων, πιο ταπεινών καταβολών ίσως, εξαιτίας της κατάληψης των θέσεων από τους γόνους των εδραιωμένων ηθοποιών και ολόκληρων οικογενειών της βιομηχανίας μήπως συμβάλει σε αυτή την ένδεια ιδεών και δημιουργικότητας; Εξάλλου προέρχονται όλοι από τους ίδιους κύκλους και έχουν τις ίδιες εμπειρίες, τι διαφορετικό θα είχαν να προσφέρουν τόσα άτομα στον χώρο προερχόμενα από το ίδιο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον;
Φυσικά, ο νεποτισμός δεν είναι κάτι καινούργιο στο Χόλυγουντ (και δεν είναι και αποκλειστικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου χώρου), αντιθέτως μπορεί να παρατηρηθεί και μια ουσιαστική διαφοροποίηση στους σημερινούς γόνους που μπαίνουν στον χώρο σε σχέση με αυτούς της δεκαετίας του ’80 και του ’90 (ή και λίγο πιο πριν), ενώ, εννοείται ότι αρκετοί ηθοποιοί γνωστών οικογενειών κατάφεραν να ακονίσουν το ταλέντο τους (όσοι είχαν) και να ξεπεράσουν τους προγόνους τους σε φήμη. Ο όρος που έχει επικρατήσει σήμερα είναι “nepotism baby” και αφορά τα παιδιά πλούσιων οικογενειών με καλές και βαθιές διασυνδέσεις στον χώρο του θεάματος, τα οποία, ωστόσο, κατέχουν ένα μέτριο μόνο ταλέντο. Το συγκριτικό τους πλεονέκτημα είναι αδιαμφησβήτητο και δεν αφορά μονάχα την εύκολη πρόσβαση σε χρήματα και χρήσιμες επαφές, αλλά και την άπλετη εμπειρία των γονιών τους που ως ηθοποιοί τους καθοδηγούν σε κάθε βήμα, πολλές δε φορές σκηνοθετώντας τους ή και υποδυόμενοι δίπλα τους σε ταινίες (πχ η Meryl Streep μαζί με την κόρη της Mamie Gummer στην ταινία Ricki and the Flash). Κάποτε πιστεύαμε στο ρομαντικοποιημένο πρότυπο του φτωχού και πεινασμένου καλλιτέχνη που παρόλες τις αντιξοότητες πιστεύει στην τέχνη του και την δημιουργηκοτήτα του και παλεύει να τα καταφέρει, αλλά, ίσως, αυτή να ήταν η ιδέα που ήθελαν να δημιουργήσουν στην ευρύτερη κοινωνία οι μεγάλες οικογένειες της βιομηχανίας για να αποτρέψουν τον ανταγωνισμό πανταχόθεν. Το όψιμο δε ενδιαφέρον των στούντιο του Χόλυγουντ για περισσότερο diversity στην βιομηχανία είναι τελείως υποκριτικό και τυπικό, καθώς στην ουσία όζει νεποτισμού και διασυνδέσεων, αλλά φροντίζει να συμπεριλάβει στο προσωπικό της και στο καστ περισσότερους poc ηθοποιούς με ethnic background και δηλώνουν αμέσως την στράτευσή τους σε κάθε κοινωνικό ζήτημα που είναι της μόδας.
Ο νεποτισμός δεν συνεπάγεται αυτόματα ότι ο εκάστοτε ευνοημένος ηθοποιός/σκηνοθέτης/σεναριογράφος είναι και ατάλαντος όπως πχ έχει αποδείξει η παλιότερη γενιά τέτοιων ατόμων: η Maya Rudolph (μητέρα της η γνωστή τραγουδίστρια Minnie Riperton), η Sofia Coppola με μερικές ταινίες της (κυρίως το The Virgin Suicides, γιατί κάποιες άλλες ήταν αψυχολόγητες όπως το Marie Antoinette και το κακό remake του The Beguiled), οι αδελφοί Wilson, Luke και Owen έφεραν ο ένας τον άλλο μέσα στην βιομηχανία και επιπλέον τον τρίτο τους αδελφό, Andrew, ως σκηνοθέτη, η Laura Dern, η Jamie Lee Curtis, η Liza Minelli, η Angelina Jolie, ο Michael Douglas, ο Jeff Bridges, η Julia Roberts, η Natasha Richardson, οι Gyllenhaals κλπ τα κατάφεραν γιατί προσπάθησαν. Για ηθοποιούς όπως οι Jennifer Aniston, Mia Farrow, Isabella Rosellini, Drew Barrymore, Keira Knightley, οικογένεια Baldwin, Carrie Fisher, Rooney Mara κλπ ας αποφασίσει ο καθένας μας πόσο τους θεωρεί δικαίως πετυχημένους και όχι απλώς ευνοημένους και που θα είχαν καταφέρει να φτάσουν από μόνοι τους με μηδενική βοήθεια.
Η νέα γενιά, όμως, τέτοιων ευνοημένων γόνων έχει διαφορές με τους προαναφερθέντες γιατί σε αντίθεση με αυτούς όχι μόνο δεν έχουν ταλέντο αλλά ούτε και προσπαθούν στο ελάχιστο, ενώ, έχουν βρει έτοιμα πολλά περισσότερα με τεράστιο κοινό σε διάφορες πλατφόρμες. Ναι Kaia Gerber για σένα μιλάμε στο American Horror Stories, δεν υπήρχε ούτε μισός λόγος να είσαι εκεί, και το σκυλί μου καλύτερα θα υποδυόταν. Ίσως, βέβαια, η επιλογή της να οφείλεται στην εμμονή του σκηνοθέτη Ryan Murphy με τους celebrities και το cult που έχουν διαμορφώσει στο Χόλυγουντ (οι επιλογές του Lady Gaga και Naomi Campbell σε άλλες σεζόν λειτούργησαν καλύτερα και κατάφεραν έστω να υποδυθούν κάτι). Η ιδέα του Tarantino να γυρίσει το Kill Bill 3 με πρωταγωνίστρια την Maya Hawke (κόρη των Ethan Hawke και Uma Thurman) μάλλον εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο εμμονής ή του fascination(σαγήνη;) μερικών σκηνοθετών με το Χόλυγουντ και τους celebrities, διότι και στην ταινία Mainstream δεν μας τρέλανε με το ταλέντο της όσο “up and coming” και εάν μας την παρουσιάζουν. Υπάρχει μια αίσθηση gatekeeping από παλιότερους ηθοποιούς για να μπουν τα δικά τους τέκνα στον χώρο και να μην αφήσουν περιθώριο σε νέα ταλέντα που δεν έχουν διασυνδέσεις στον χώρο κάτι που οδηγεί κόσμο σε άλλες πλατφόρμες όπως το Tik Tok και το YouTube στις οποίες βρίσκει απευθείας και άμεσα το αυθεντικό ταλέντο “ταπεινών καταβολών” είτε αφορά την κωμωδία είτε οτιδήποτε που λείπει από την βιομηχανία στην οποία δεν μπορεί να μπει εξαιτίας του ελέγχου που ασκούν όσοι έχουν προσωπικά οικογενειακά-συμφέροντα.
Αυτό που αποφεύγουν να κάνουν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι εξ αυτών των ευνοημένων ανθρώπων, είναι να αναγνωρίσουν το πόσο τυχεροί στάθηκαν και το πόσο πολύ το επώνυμό τους τους άνοιξε πόρτες και τους έδωσε ένα έτοιμο κοινό. Η Elizabeth Olsen (αδελφή των Mary Kate και Ashley Olsen), ως μια εξαίρεση στον κανόνα, πρόσφατα αναγνώρισε τον παράγοντα του νεποτισμού “Nepotism is a thing and I’m very aware of it….And of course, I’ve always wanted to do it alone.” και στην αρχή αρκετοί δεν πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρει και ότι έχει ταλέντο αλλά απέδειξε το αντίθετο.
Ο νεποτισμός σίγουρα δεν είναι ούτε το μοναδικό ούτε το μεγαλύτερο πρόβλημα του Χόλυγουντ, είναι, ωστόσο, δεκαετίες υπαρκτό και δεν αναγνωρίζεται ως ένα ζήτημα που πρέπει να αλλάξει και να αντιμετωπιστεί καθιστώντας τελείως υποκριτικά τα λόγια περί diversity των στούντιο. Το “φύτεμα” αυτών των ατόμων στο καστ επηρεάζει προς το χειρότερο την συνολική ποιότητα των ταινιών τόσο από άποψη ποιότητας της ηθοποιίας τους όσο και από την άποψη του budget της ταινίας.
