Marriage Story – Shallow story?

Είδαμε και εμείς την τελευταία ταινία του Noah Baumbach , το “Marriage Story”, παραγωγής του Netflix , το οποίο κατάφερε να αποσπάσει πολλές υποψηφιότητες στις επερχόμενες Χρυσές Σφαίρες και να κλέψει , φυσικά , την παράσταση της βραδιάς μαζί με τον Ιρλανδό σε πολλές κατηγορίες. Κατ’ αρχάς , έχοντας δει την ταινία , μας δημιουργήθηκαν κάποιοι προβληματισμοί αναφορικά με τον πυρήνα της υπόθεσης και το κεντρικό θέμα , κατά πόσο , δηλαδή , αυτό έρχεται να προσθέσει κάτι , κατά πόσο μας προβληματίζει και σχετικά με τι; Μήπως είναι λίγο τετριμμένο το θέμα του χωρισμού ενός λευκού ετερόφυλου ζευγαριού καλλιτεχνών διαμένοντος στη Νέα Υόρκη; Είναι όντως μια φρέσκια ματιά η ταινία σε αυτό το ζήτημα; Υπάρχει κάτι σε όλη την ταινία που να μπορεί να μας απαντήσει στο γιατί κιόλας πρέπει να μας ενδιαφέρει ο χωρισμός αυτού του ζευγαριού; Επειδή ξοδεύουν ένα υπέρογκο ποσό χρημάτων που στην τελική δεν θα τους λείψει κιόλας;

Φυσικά , είναι περιττό να παινέσουμε το πόσο καλά υποδύθηκαν τους ρόλους τους τόσο οι δυο πρωταγωνιστές , ήτοι ο Adam Driver (ο ηθοποιός που ο αμερικάνικος κινηματογράφος χρόνια περίμενε να έρθει μετά την απόλυτη εισβολή κυρίως Άγγλων ηθοποιών στο Hollywood) και η Scarlett Johansson (με βάσιμες προσδοκίες να κερδίσει Χρυσή Σφαίρα Α΄γυναικείου ρόλου) , όσο και οι ηθοποιοί που υποδύθηκαν πιο δευτερεύοντες χαρακτήρες , όπως η Laura Dern. Φυσικά και οι τρεις κάεδισαν υποψηφιότητες στις αντίστοιχες κατηγορίες  των Χρυσών Σφαιρών. Η ταινία αξίζει κάθε θετική κριτική που έχει λάβει , καθώς έχει καλογραμμένο σενάριο από τον ίδιο τον σκηνοθέτη Noah Baumbach -που παραδόξως θα έλεγε κανείς προτάθηκε για καλύτερο σενάριο και ταινία, αλλά όχι για σκηνοθεσία! – και , επιπλέον , δεν έχει περιττές σκηνές που να κάνουν τον θεατή να βαριέται , δεδομένου ότι το μοντάζ και το όλο editing είναι “σφιχτά”.

Έχοντας , όμως , ήδη παρακολουθήσει την ταινία Παράσιτα , που βρίθει από κοινωνικούς σχολιασμούς και έντονους προβληματισμούς , το Marriage Story αναπόφευκτα μας φάνηκε κάπως “ρηχό”(ο συσχετισμός οφείλεται στην πολύ κοντινή , χρονικά , προβολή τους και στο ότι και οι δύο ξεχώρισαν για φέτος). Το ίδιο σκηνικό με ζευγάρια (πλούσια,λευκά και ετερόφυλα) το έχουμε δει ε ξ α ν τ λ η τ ι κ ά και σε άλλες ταινίες όπως το Kramer Vs Kramer , Revolutionary Road , Who’s Afraid of Virginia Woolf? , Gone Girl , L’ eclisse , γιατί προφανώς το κοινό αγαπάει να βλέπει τέτοια “τέλεια” ζευγάρια να κανιβαλίζονται μετά την δύση του γάμου τους και του έρωτα που κάποτε ένιωθαν ο ένας για τον άλλο. Οι ταινίες δε του Woody Allen σχεδόν εξάντλησαν τα αποθέματα εμπάθειας μας για αυτά τα ζευγάρια της Νέας Υόρκης και πιο συγκεκριμένα του Upper West Side , αλλά και του  Los Angeles. Εννοείται ότι και αυτά τα ζευγάρια έχουν προβλήματα και η ζωή τους δεν είναι τέλεια , όμως , στη σημερινή κοινωνία οι προβληματισμοί αυτοί δεν αγγίζουν τον κόσμο , κάτι που είναι εμφανές από την επιτυχία που έχουν ταινίες όπως το Τζόκερ και τα Παράσιτα , εφόσον δείχνουν ότι οι προβληματισμοί του κοινού έχουν μετατοπιστεί σε πιο ουσιαστικά ζητήματα κοινωνικής αδικίας και ανισότητας. Να σημειωθεί κιόλας ότι σε ολόκληρη την ταινία δεν εμφανίζεται ούτε ένας έστω χαρακτήρας ethnic -και φυσικά δεν είμαστε ζηλωτές του political correct- απλά υπάρχει και ένα μέτρο όταν προσπαθείς να απεικονίσεις την πολυπολιτισμική , περισσότερο ίσως από κάθε άλλη , σημερινή κοινωνία της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες. Ένα θέμα από όλη την ταινία που είναι όντως και ένας σύγχρονος προβληματισμός της σημερινής κοινωνίας είναι η θέση της γυναίκας και ο μισογυνισμός. Στη σκηνή που το θέμα έρχεται ξεκάθαρα στο προσκήνιο βλέπουμε την δικηγόρο της Scarlett , Laura Dern , να μας λέει ότι η βάση και η πηγή του μισογυνισμού είναι η Παναγία που σε όλα προβάλλει τέλεια και είναι το πρότυπο που καθορίζει τα κριτήρια για κάθε γυναίκα στις Δυτικές έστω κοινωνίες. Είναι μια σωστή και ενδιαφέρουσα παρατήρηση που στοχεύει να ψέξει τις σύγχρονες τοξικές πατριαρχικές νόρμες που μας κατατρέχουν , όμως , μένει εκεί , δεν εξυπηρετεί κάτι επιπλέον στην όλη πλοκή , δεν κάνει κάποια βαθύτερη τομή στη ταινία , ώστε να πούμε ότι παίζει και σε αυτό το επίπεδο.

https://www.youtube.com/watch?v=gllhyjOy4E0

Ακόμα και το θέμα της μονογαμίας που υπονοείται σε κάποια σημεία της ταινίας και θα ήταν ίσως ενδιαφέρον να μας απασχολήσει με το βλέμμα στραμμένο στην σημερινή κοινωνία , δεν εξετάζεται σε βάθος , δεν απασχολεί τους χαρακτήρες τόσο πολύ , πέρα από το κλασσικό “έγινε μια φορά” και ως γνωστόν μιας ίσον καμμία.

Η ταινία καταφέρνει πολύ καλά να μας καταστήσει σαφείς τους λόγους για τους οποίους ο χαρακτήρας της Scarlett , η Nicole , θέλει διαζύγιο: αισθάνεται ότι δεν έχει δική της ζωή , δικές τις επιθυμίες , δικές τις ανάγκες , παρά υφίσταται επικουρικά για να προσφέρει στο σύζυγό της ότι αυτός χρειάζεται και επιθυμεί σαν ένας δορυφόρος του.

Ο , τι και να δηλώνει ο Noah Baumbach , η ταινία είναι για αυτόν μια εξερεύνηση και του δικού του διαζυγίου , καθώς μοιράζεται τρομερές ομοιότητες με αυτό της ταινίας και κάνει οριακά τον χαρακτήρα του Charlie (Adam Driver) μια προβολή του εαυτού του , δεδομένου ότι ο ίδιος είναι γέννημα θρέμμα Νέας Υόρκης , χώρισε το 2013 αφού πρώτα η σύζυγός του κατέθεσε αίτηση διαζυγίου που αλλού; από το Λος Άντζελες.

Σε κάθε περίπτωση η ταινία ανήκει στο “καλό σινεμά” , τεχνικά άρτια και με ένα θέμα διαχρονικό που απασχολεί την ανθρωπότητα ανέκαθεν: πώς ο έρωτας αποδομείται , πώς ένας γάμος διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη , μόνο που , εν προκειμένω , αφορά ξανά ένα ζευγάρι πλούσιων λευκών ετερόφυλων Νεουορκέζων καλλιτεχνών.

Δείτε το trailer εδώ:

*Το παιδάκι της ιστορίας ήταν λίαν εκνευριστικό.

**H “φάμπρικα”/θεατρική ομάδα σου Charlie θα έπρεπε να πληρώνει τους interns της!

***Σκάρλετ μου και Άνταμ έτσι κερδίζονται τα Όσκαρ και οι Χρυσές Σφαίρες όχι με τα Μπλακ Γουίντο και τα Κάιλο Ρεν.