The Haunting of Hill House – “Κανένας ζωντανός οργανισμός δεν παραμένει λογικός σε συνθήκες αμιγούς πραγματικότητας”

H καινούργια σειρά θρίλερ έκανε πρεμιέρα μόλις προχθές στο Νέτφλιξ και έχει ήδη προκαλέσει θετικές αντιδράσεις από τους φανς αυτού του είδους γιατί τέτοιες σειρές θρίλερ δεν είναι συχνές και λίγες από αυτές είναι αξιόλογες. Ο σκηνοθέτης της σειράς Mike Flanagan έχει σκηνοθετήσει αλλά και γράψει  μεταξύ άλλων τις ταινίες Oculus, Ouija : Origin of Evil και Gerald’s Game (αποτελεί μεταφορά βιβλίου του Stephen King για το κανάλι Νέτφλιξ πάλι) και είχε τα κατάλληλα διαπιστευτήρια για να δημιουργήσει μια τέτοια σειρά. Εν προκειμένω η σειρά συνιστά μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της Shirley Jackson, το οποίο εκδόθηκε το 1959, και είχε δε μεταφερθεί ήδη σε ταινία δύο φορές με τελευταία απόπειρα την ταινία υπό τον τίτλο Haunting (1999) με γνωστούς ηθοποιούς όπως τους Liam Neeson, Catherine Zeta –Jones, Owen Wilson κλ , την οποία όλοι πρέπει να έχουμε πετύχει τουλάχιστον μια φορά στην τηλεόραση μεγαλώνοντας, ενώ η πρώτη ταινία, η οποία γυρίστηκε το 1963, αν και όχι τόσο γνωστή ήταν μια πιο πιστή μεταφορά του βιβλίου .

Η καινούργια εκδοχή της μεταφοράς του βιβλίου από τον Mike Flanagan απομακρύνεται από το υλικό του βιβλίου πολύ παραπάνω και από τις δυο προηγούμενες μεταφορές, δεν εστιάζει τόσο στο ψυχολογικό τρόμο αλλά πολύ περισσότερο στο παραφυσικό στοιχείο (στο βιβλίο κιόλας υπονοείται ότι αρκετά από τα παραφυσικά συμβάντα ίσως να βρίσκονται μόνο στο μυαλό ενός χαρακτήρα), όμως παρά τις διαφορές από το βιβλίο κερδίζει στο γεγονός ότι εστιάζει σε βάθος στους χαρακτήρες και στο πως αυτοί εξελίσσονται προσπαθώντας να ξεπεράσουν τα τραύματα τους. Η πλοκή κατά κύριο λόγο εκτυλίσσεται στο Hill House και αφορά μια επταμελή οικογένεια, η οποία μετακομίζει στο τεράστιο αυτό σπίτι με σκοπό να το ανακαινίσει και μετέπειτα να το πουλήσει (λογάριαζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο). Το δράμα δε μεταξύ των μελών της οικογένειας και τα μυστικά που κρατούν ο ένας από τον άλλο διαταράσσει τις ισορροπίες στις σχέσεις τους μέχρι το τέλος της σειράς. Κατά την διάρκεια των 10 επεισοδίων της σειράς ζούμε τους χαρακτήρες από την μικρή ηλικία τους μέχρι και την ενήλικη ζωή τους μέσω συνεχών flashbacks, οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δηλαδή την κατάθλιψη ή την άρνηση, προσπαθούν να ξεπεράσουν τα τραύματα που τους άφησε το χρονικό διάστημα διαμονής τους στο σπίτι αυτό. Υπάρχουν παραλληλισμοί με την ταινία «Αυτό» / «It» καθώς τα ενήλικα πλέον αδέλφια ενώνονται ξανά για να αντιμετωπίσουν το «κακό» του σπιτιού που τους στοιχειώνει από την μικρή τους ηλικία, με διαφορά όμως εδώ ότι δεν έχουν το περιθώριο να μην αντιμετωπίσουν αυτό το κακό, διότι οι δαίμονες τους τους ακολουθούν και τους κυνηγούν συνέχεια ακόμα και στην ενήλική ζωή τους.

Το μυστήριο που προσπαθούν να ξεδιαλύνουν είναι τι συνέβη την νύχτα που έφυγαν –ή μάλλον καλύτερα τους πήρε ο πατέρας τους- ξαφνικά και εν μέσω μιας τρελής κατάστασης  από το σπίτι ενώ η μητέρα τους βρέθηκε αργότερα νεκρή εκεί (λόγω αυτοκτονίας;), κάνοντας τον πατέρα της οικογένειας να αποξενωθεί σχεδόν πλήρως από τα παιδιά κρατώντας τους μυστικά για τη συγκεκριμένη βραδιά, τα οποία απασχολούν καθ’ όλη τη διάρκεια. Οι πιο «βασανισμένοι» από τα αδέλφια είναι τα δύο δίδυμα, ο Λουκ, ο τοξικομανής της οικογένειας, και η Νελυ, η πιο καταθλιπτική, οι οποίοι όντας και οι πιο μικροί της οικογένειας φαίνεται να υπονοείται ότι ήταν και οι πιο επιρρεπείς στα παραφυσικά φαινόμενα όσο ζούσαν στο σπίτι. Σε αντίθεση τα δυο μεγαλύτερα ο Στιβ (Michiel Huisman – o Daario Naharis του Game of Thrones), ο οποίος είναι συγγραφέας, και η Σίρλεϊ, η οποία έχει επιχείρηση γραφείου κηδειών, είναι αυτοί, οι οποίοι βίωσαν ίσως λιγότερο από όλους τους υπόλοιπους το οτιδήποτε «περίεργο» και βρίσκονται σε ένα στάδιο εκλογίκευσης ο ένας και άρνησης η δεύτερη των όσων βίωσαν εκεί. Η μεσαία της οικογένειας η Θεοδώρα (ναι Θεοδώρα) -gossip η ηθοποιός είναι σύζυγος του σκηνοθέτη-, η οποία είναι ψυχολόγος, είναι η πιο χαλαρή μεν της οικογένειας φαίνεται όμως να έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα ενσυναίσθησης. Στο τέλος αυτό που μαθαίνουν τα αδέλφια είναι πώς να λειτουργούν ξανά ως οικογένεια.

Μεγάλο ποσοστό της αφήγησης συνιστά αφήγηση γεγονότων, τα οποία έχουν ήδη συμβεί και οδήγησαν σταδιακά στο συμβάν της μοιραίας για την οικογένεια νύχτας , όταν η μητέρα πέθανε. Υπάρχουν αρκετές σκηνές τρομακτικές σε αυτό το μεγάλο επιβλητικό σπίτι – έπαυλη, εμπίπτουν βέβαια σε αυτές τις κλισέ στιγμές που έχουμε μάθει από τις ταινίες τρόμου με απότομα «φαντάσματα» να πετάγονται, πόρτες να χτυπάνε, φωνές να ακούγονται χωρίς να είναι σαφής η προέλευσή τους και διάφορα τέτοια, όμως υπάρχουν και κάποια πολύ καλογυρισμένα συνεχόμενα πλάνα με την κάμερα να περιστρέφεται για αρκετή ώρα στους χαρακτήρες όταν πλέον έχουν όλοι βρεθεί μαζί .

Αυτό στο οποίο δίνει βάρος ο σκηνοθέτης είναι το πώς ο κάθε χαρακτήρας ερμηνεύει τα διάφορα γεγονότα  που συμβαίνουν. Με άλλα λόγια αν αυτός ο τρόμος βρίσκεται στο μυαλό τους και εάν είναι κάποια οικογενειακή ψυχική αρρώστια.

Σε σχέση με το βιβλίο η υπόθεση διαφέρει αρκετά καθώς εκεί ο Dr. Montague καλεί στο σπίτι κάποιους αγνώστους μεταξύ τους , οι οποίοι θεωρητικά έχουν ικανότητες «μέντιουμ» ώστε να επιβεβαιώσει εάν το σπίτι έχει όντως φαντάσματα και εάν είναι στοιχειωμένο.Ακόμα αρκετοί χαρακτήρες που βρίσκονται στη σειρά δεν υπάρχουν στο βιβλίο ενώ κάτι που δεν ξεκαθαρίζεται εκεί ποτέ είναι αν η Νέλυ βιώνει κάποια παραφυσικά γεγονότα όντως ή απλά συμβαίνουν στο μυαλό της.

https://www.youtube.com/watch?v=G9OzG53VwIk