Με αφορμή την τελευταία σεζόν που κάνει πρεμιέρα στις 30 Δεκεμβρίου θυμόμαστε το Vikings αναπολώντας τις πρώτες του σεζόν και αναρωτόμαστε τι πήγε τόσο λάθος στη συνέχεια. Η εύκολη απάντηση είναι ο θάνατος του Ράγκναρ, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Κι άλλες σειρές έχουν συνεχίσει μετά τον θάνατο του πρωταγωνιστή τους, μα είχαν μια αξιοπρεπή πορεία. Ενδεικτικά παραδείγματα αποτελούν το Narcos, που μετά την «ολοκλήρωση» του κεφαλαίου Escobar, ακολούθησε μια κατώτερη μεν μα σίγουρα όχι κακή 3η σεζόν, και το Walking Dead, το οποίο όχι μόνο συνέχισε αλλά ίσως και να βελτιώθηκε μετά την αποχώρηση του Rick.
Άρα το πρόβλημα δεν βρίσκεται στον χαμό του Ράγκναρ, αλλά στη μη φροντίδα των συντελεστών να προετοιμάσουν το έδαφος πριν την αποχώρησή του, ενώ είχαν και τον χρόνο και τις ευκαιρίες. Ούτε ο Ivar, ούτε ο Bjorn χτίστηκαν όπως έπρεπε, ώστε να διαδεχθούν τον Ragnar ως κεντρικά πρόσωπα, με τον έναν να είναι ιδιοφυής μεν ψυχοπαθής δε (θυμίζοντας περισσότερο Ramsay Bolton παρά Ragnar) και ο άλλος να είναι ένα ταξιδιάρικο fuckboy, τουλάχιστον μέχρι την ανάληψη του θρόνου του Kattegat στο τέλος της 5ης σεζόν (που όμως ούτε αυτό προσέδωσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στον χαρακτήρα του). Οι υπόλοιποι δεν είναι καν άξιοι αναφοράς με τους Ubbe και Hvitserk να κάνουν ο,τι περνά απ’ το χέρι τους για να πέσουν στα μάτια μας και τους Lagertha και Floki να είναι από την 1η σεζόν καταδικασμένοι σε υποστηρικτικούς ρόλους χωρίς να τους δίνεται κάποια ευκαιρία ανέλιξης.
Η μόνη ελπίδα, λοιπόν, της σειράς ήταν να στηρίξει το μέλλον της στον τομέα του σεναρίου, πράγμα που στην αρχή λειτούργησε αρκετά όμορφα. Πραγματικά το plot του Great Heathen Army ξεκίνησε με πολύ καλές προδιαγραφές και δημιούργησε ισχυρές προσδοκίες. Από τη μία ήταν μια ιστορία εκδίκησης που θα οδηγούσε σε μια δικαίωση για τον θάνατο του πρωταγωνιστή κι από την άλλη μια συνέχεια του μάλλον πιο ενδιαφέροντος story line της σειράς, δηλαδή αυτό που αφορά το Wessex και την βασιλεία του Αλφρέδου του Μέγα. Δυστυχώς, όμως, αυτό το plot εγκαταλείφθηκε με τη σειρά να προσανατολίζεται γεωγραφικά στην Σκανδιναβική χερσόνησο και στις εμφύλιες συγκρούσεις των γιων του Ragnar, ενώ, ο χαρακτήρας του Alfred ακολούθησε μια πλήρως απογοητευτική πορεία, απεικονιζόμενος ως αδύναμος και χειραγωγήσιμος, μια πορεία δηλαδή που σίγουρα δεν δικαιολογεί το προσωνύμιο μέγας. Η κατάληξη αυτή πιθανώς να οφείλεται στην επιθυμία των συντελεστών να αποφύγουν την αφήγηση μια ιστορίας σε μεγάλο βαθμό όμοιας με αυτή που αφηγείται το Last Kingdom (το οποίο διαδραματίζεται στα χρόνια που ακολούθησαν την επέλαση του Great heathen Army και την εγκατάσταση των Σκανδιναβών στα εδάφη της Αγγλίας).
Έτσι, με την προσοχή να έχει πλήρως διαφύγει απ’ αυτό το story line, ήδη από τα μέσα της 5ης σεζόν, η σειρά αναλώνεται εδώ και τουλάχιστον 20(!) επεισόδια σε εσωτερικές διαμάχες, με τις συμμαχίες να μεταβάλλονται σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Οι μεταβολές αυτές αρχικά παρουσίαζαν ένα κάποιο ενδιαφέρον, πλέον, όμως, κατορθώνουν απλώς να κουράσουν και οι προσθήκες νέων χαρακτήρων, όπως ο Olaf και ο Oleg, δεν προσδίδουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ειδικά ο Oleg αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση, καθώς είναι ένας χαρακτήρας με αρκετά potential να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του Bjorn, επισκιάζεται, όμως, πλήρως από τον Ivar με αποτέλεσμα η εισβολή των Ρους στην Σκανδιναβία να έχει καταλήξει σε ένα ακόμα στάδιο του εμφυλίου ανάμεσα στα δύο αδέρφια.
Βέβαια, μη ξεχνάμε πως τον Ivar πλέον συντροφεύει και ο αδερφός του ο Hvitserk, ο οποίος έχει καταλήξει να αποτελεί μια πληγή για την σειρά. Ο Hvitserk έχει μετατραπεί σε ένα όργανο εξυπηρέτησης της πλοκής, καθώς οι αποφάσεις του δεν έχουν πια καμία λογική υπόσταση και δικαιολογούνται μόνο λόγω του εθισμού του στα ναρκωτικά και των ψυχολογικών του προβλημάτων. Έτσι, ποτέ δεν μας δόθηκε μια σαφή και δομημένη εξήγηση σχετικά με τον λόγο, που συντάχθηκε με την πλευρά των Ρους και του Ivar (και όχι, οι ασυναρτησίες του τύπου «τον μισεί τόσο, που η μοίρα του είναι μαζί του» δεν αποτελούν πειστική δικαιολογία). Βέβαια, η στιγμή που η πληγή που ονομάζεται Hvitserk έφτασε στο αποκορύφωμα της σήψης της είναι η δολοφονία της Lagertha, την οποία έφερε σε πέρας μη έχοντας καν πλήρη επίγνωση των πράξεων του (θυμίζουμε πως την έβλεπε ως δαίμονα) κι αυτό εννοείται μετά το ερμήνευσε ως εκπλήρωση του πεπρωμένου του. Μιλάμε, λοιπόν, για έναν χαρακτήρα, που πρώτα πράττει και μετά βρίσκει την αιτία των πράξεων του.
Αρκετά, όμως, με το hate. Εννοείται πως η σειρά δεν έχει μόνο αρνητικά, ούτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «κακή», αλλά σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στην αλλοτινή της αίγλη. Ελάχιστες είναι oi πιθανότητες να ανακτηθεί η αίγλη αυτή στα τελευταία 10 επεισόδια, καθώς ούτε το trailer δείχνει πως θα ακολουθήσει διαφορετική προσέγγιση. Ωστόσο, μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα αξιοπρεπές και μη απογοητευτικό φινάλε, που θα σέβεται την ιστορία της σειράς και τις προσδοκίες των fans. Επίσης, μπορούμε να ελπίζουμε σε μια τελική μάχη, που θα επικεντρώνεται περισσότερο στην δράση παρά στους συμβολισμούς και την συναισθηματική ενδοσκόπηση των χαρακτήρων (αν δεν έριχνα άλλη μια μπιχτή θα έσκαγα).
