Η γερμανική σειρά που ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2017 να μας κάνει το μυαλό πουρέ τελείωσε με την τρίτη σεζόν δίνοντας ένα γλυκόπικρο τέλος που, όπως είναι φυσικό, δεν τους ικανοποίησε όλους.

Θες να κάνεις ένα γρήγορο catch up στις προηγούμενες σεζόν πριν προχωρήσεις παρακάτω;
The Dark, το γερμανικό sci-fi θρίλερ που χρειαζόμασταν
Dark Season 2 | Trivia και μερικά από τα πολλά ερωτήματα που προέκυψαν
Dark-Ερωτήματα και Θεωρίες από τις 2 πρώτες σεζόν-Easter Eggs

Μπαίνοντας κατ’ ευθείαν στο ζουμί, λοιπόν, εξαρχής μαθαίνουμε ότι εν τέλει υπάρχει και ένα ακόμα παράλληλο σύμπαν πέρα από αυτό που είχαμε δει στις 2 πρώτες σεζόν, στο οποίο όλα είναι αντεστραμμένα σε σχέση με το σύμπαν του Γιόνας. Αυτός ο παράλληλος κόσμος είναι το σύμπαν της Μάρτα όπου ο Γιόνας δεν έχει ποτέ γεννηθεί, ωστόσο τον ρόλο του Γιόνας διαδραματίζει σε αυτό τον κόσμο η Μάρτα, οποία, όπως ο Γιόνας στο δικό του σύμπαν, ευθύνεται για την αντίστοιχη Αποκάλυψη εκεί. Με άλλα λόγια, η Αποκάλυψη δεν είναι απότοκο της ύπαρξης του Γιόνας. Στο τέλος δε, μαθαίνουμε ότι υφίσταται και ένας τρίτος κόσμος, το original σύμπαν, από το οποίο προέκυψαν σαν “καρκίνος” ο κόσμος του Γιόνας και ο κόσμος της Μάρτα αντίστοιχα.

Για να κατανοήσουμε πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους αυτοί οι κόσμοι -τα παράλληλα σύμπαντα- οι σεναριογράφοι βάζουν στην εξίσωση το νοητικό πείραμα του Έρβιν Σρέντινγκερ (Erwin Schrödinger) από το 1935 που έμεινε γνωστό ως “Η Γάτα του Σρέντινγκερ”. Ποια ακριβώς είναι όμως η σύνδεση του εν λόγω νοητικού πειράματος με τα παράλληλα σύμπαντα στο Dark;

Φυσικά, εννοείται ότι όλα αυτά είναι θεωρίες και ότι η εφαρμογή του νοητικού αυτού πειράματος στο μακρόκοσμο δεν γίνεται (πιθανότατα δεδομένου ότι αναφερόμαστε απλά σε ένα νοητικό πείραμα), αλλά συμβατικά και εφόσον η σειρά επιλέγει να το αναφέρει για να δώσει εξηγήσεις θα εξετάσουμε τι τελικά ισχύει στο τέλος με τα παράλληλα σύμπαντα-με την λογική που η σειρά φαίνεται να το εφαρμόζει-. Εννοείται ότι αυτά η σειρά τα χρησιμοποιεί με μια διάθεση του τύπου “υπάρχουν τρελά πράγματα όπως η γάτα του Σρέντιγκερ, ας σας δείξουμε και κάτι ακόμα πιο τρελό”.

Σύμφωνα με αυτό το νοητικό πείραμα -προσαρμοσμένο στα δεδομένα της σειράς και τον μακρόκοσμο, όπως αναφέρει ο Tannhaus, – η γάτα εν προκειμένω είναι η οικογένεια του Tannhaus, ενώ το αν οδηγεί ο γιος του, Marek, ή όχι στη γέφυρα και το εάν λαμβάνει χώρα τελικά το τρακάρισμα είναι το αποτέλεσμα της παρατήρησης εκ μέρους μας του πειράματος. Με άλλα λόγια, βλέπουμε στο τέλος το κουτί ανοιχτό και παρατηρούμε εάν η γάτα είναι ζωντανή ή νεκρή, εάν η οικογένεια του Tannhaus ζει ή πεθαίνει, ποια από τις δύο καταστάσεις ισχύει τελικά. To κουτί με την γάτα σαν έννοια περιλαμβάνει εν προκειμένω στη σειρά όλους τους κόσμους που έχουν δημιουργηθεί και συνυπάρχουν αλληλεπιδρώντας, αυτό είναι το σύστημα, ενώ ο εξωτερικός παρατηρητής είμαστε εμείς.

Στην εκδοχή της σειράς το ατύχημα της οικογένειας Tannhaus με το αμάξι είναι μια κβαντική υπέρθεση* ,όπως και οι κόσμοι του Γιόνας και της Μάρθα. Οι συνεχείς λούπες, οι επαναλήψεις, είναι μέρος του συστήματος. O Γιόνας και η Μάρτα δεν μπορούν να σώσουν τους εαυτούς τους, δεν μπορούν να παρατηρήσουν το ατύχημα με το αυτοκίνητο να μην συμβαίνει και να σπάσουν τον κύκλο των συνεχών αέναων επαναλήψεων που ζουν. Συνυπάρχουν παράλληλα δυο καταστάσεις, στην μια το ατύχημα συμβαίνει, δεδομένου ότι οι παράλληλοι κόσμοι της σειράς υφίστανται για όσο υφίστανται μέχρι ο Γιόνας και η Μάρθα να εμφανιστούν στον αυθεντικό κόσμο, ενώ στην άλλη το ατύχημα δεν συμβαίνει, εφόσον το βλέπουμε στο τέλος. Ο Γιόνας και η Μάρθα πάντα πηγαίνουν στον αυθεντικό κόσμο και η πραγματικότητα όπου το ατύχημα συμβαίνει ή δεν συμβαίνει είναι και οι δυο πάντα πραγματικότητα/αλήθεια. Με αυτό τον τρόπο ο Γιόνας και η Μάρθα μπορούν συνεχώς να σώζουν την οικογένεια Tannhaus, όμως η πραγματικότητα στην οποία το ατύχημα συμβαίνει παραμένει πάντα αληθινή και η λούπα/επανάληψη δεν σπάει ποτέ. Το ατύχημα συμβαίνει και δεν συμβαίνει εις το διηνεκές, μέχρι που εμείς παρατηρούμε και βλέπουμε την περίπτωση του να μην έχει συμβεί. Εμείς ως παρατηρητές σπάμε την λούπα και η κβαντική υπέρθεση “καταρρέει”.

Στην σειρά οι υπόλοιπες κβαντικές υπερθέσεις δεν καταρρέουν εξαιτίας της δυνατότητας ταξιδιού στο χρόνο, καθώς κάθε “κατάληξη”-αποτέλεσμα- κάθε υπέρθεσης οδηγεί στο σημείο της αρχής της, δηλαδή στην ρίζα της ίδιας της της ύπαρξης. Έτσι, όταν βλέπουμε την Μάρττα/’Εύα να σώζει τον Γιόνας ο λόγος που η κατάσταση της υπέρθεσης αυτής δεν “καταρρέει” είναι επειδή η διάσωση αυτή του Γιόνας από τη Μάρτα/Εύα οδηγεί πίσω κάνοντας μια λούπα/επανάληψη στο σημείο πριν δημιουργηθεί αυτή η υπέρθεση. Δεν γίνεται να εξαφανιστεί αυτή η υπέρθεση γιατί εμείς βλέπουμε μια πραγματικότητα, μια κατάσταση, όπου η υπέρθεση και τα δυο της πιθανά αποτελέσματα ακόμα υπάρχουν. Με άλλα λόγια, κάθε μια από τις δυο πιθανές καταστάσεις έχει ξεκινήσει ήδη να επαναλαμβάνεται πριν καν προλάβει κάποιος να δει ποιο ήταν το αποτέλεσμα και έτσι συνεχίζει να διαιωνίζεται και να υπάρχει παρά το γεγονός ότι ειδώθηκε το αποτέλεσμα. H μόνη κατάσταση-πραγματικότητα που δεν αυτό-επαναλαμβάνεται είναι το ατύχημα με το αυτοκίνητο και δη η περίπτωση που αυτό δεν έλαβε χώρα. Ωστόσο, μέχρι εμείς, ως παρατηρητές, να δούμε τι συνέβη μέσα στο κουτί με την γάτα, δηλαδή με τα σύμπαντα που αλληλεπιδρούν, όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά και υφίστανται παράλληλα.

Κάτι ακόμα σχετικά με το πως λειτουργούν όλα τα σύμπαντα παράλληλα είναι ότι ο χρόνος δεν είναι γραμμικός, οι λούπες υπάρχουν ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή, και ως εκ τούτου αυτό που κάνει η Κλαούντια, το να σπάσει την λούπα μεταφέροντας πληροφορίες στον εαυτό της, δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει, αλλά κατά κάποιο τρόπο πάντα το έκανε, πάντα αυτή έσπαζε την λούπα. Αυτό που διαφέρει εν προκειμένω είναι ότι εμείς, ο εξωτερικός παρατηρητής, βλέπουμε τι είχε μέσα το κουτί με την γάτα, δηλαδή ποιο είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης αυτών των συμπάντων, των παράλληλων κόσμων, και ποια εκδοχή έλαβε χώρα εν τέλει. Έως εκείνο το σημείο όλα ήταν πιθανά και συνέβαιναν πάντα παράλληλα.

Αυτό, το ότι η Κλαούντια δηλαδή πάντα έσπαγε την λούπα, προκύπτει και από το ότι ο Άνταμ, όταν καίει τους πίνακες του Αδάμ και της Εύας στο τέλος, έχει καταφέρει να φτάσει εκεί χρησιμοποιώντας την σφαιροειδή μηχανή για ταξίδια στο χρόνο που του δίνει η Κλαούντια, όταν του λέει με ποιο τρόπο θα σπάσει πραγματικά την λούπα. Δηλαδή, αυτό συνέβαινε πάντα.

Για την οικογένεια Tannhaus η πραγματικότητα είναι μια. Ωστόσο, για να είναι αυτή η μια πραγματικότητα, οι λούπες των κόσμων του Γιόνας και της Μάρτα θα πρέπει κάποτε να έχουν υπάρξει, ενώ, όπως και με την γάτα του Σρέντιγκερ, δεν χρειάζεται για το ένα αποτέλεσμα να έχει ήδη όντως συμβεί και το άλλο αποτέλεσμα, δηλαδή η γάτα δεν χρειάζεται να έχει πεθάνει ή επιζήσει τουλάχιστον μια φορά για να συμβεί στο τέλος ένα από τα δύο αποτελέσματα.

Τέλος, η σκηνή που ο Γιόνας και η Μάρθα βρίσκονται στον μαγικό και υπερφυσικό αυτόν διάδρομο όπου ο καθένας βρίσκει τον άλλον, αφότου έχουν γίνει ορατοί έκαστος στον παιδικό εαυτό του αλλού, μας δείχνει ότι η σχέση τους, η μοιραία σύνδεση τους, αυτό που τραβάει τον έναν στον άλλο είχε τις ρίζες του εκεί σε εκείνο σημείο όπου τέθηκαν οι βάσεις να νοιώσουν έπειτα ως ενήλικες ένα deja vu μεταξύ τους, μια προϋπάρχουσα ασυνείδητη σύνδεση. Μόλις τεθούν οι βάσεις αυτής της μετέπειτα σύνδεσης που νοιώθουν μετά στην ζωή τους το μέρος αυτό εξαφανίζεται. Αρχικά πιστεύουμε ότι αυτό συμβαίνει πρώτη φορά, όμως αυτό ήδη είχε συμβεί ώστε να νοιώσουν μετά ή πριν (;) την μεταξύ τους σύνδεση, ενώ, ο χρόνος ούτως ή άλλως δεν είναι γραμμικός και αυτό που είδαμε μπορεί να συνέβη οποτεδήποτε, δεδομένου ότι αυτό το μέρος βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου εξ ορισμού.