Το When They See Us είναι η καινούργια 4-μερών-μίνι-σειρά της σκηνοθέτιδας Ava DuVernay (Selma) , την οποία σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος , γιατί ζούμε σε έναν κόσμο και μια κοινωνία που ξεχνάει την ιστορία της και είναι καταδικασμένη να συνεχίζει να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη , επειδή προτιμά να ξεχνά.

Είναι μια ιστορία κοινωνικής αδικίας και αποτυχίας του περιβόητου “συστήματος” , εν προκειμένω στη Νέα Υόρκη , την οποία ιστορία , όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται , οι νεότεροι ηθοποιοί της σειράς δεν είχαν ποτέ ακούσει , παρά το γεγονός ότι είχε γίνει πρωτοσέλιδο στην εποχή της , ήτοι το 1989 και υπό τον τίτλο “Central Park Jogger Case”. H παρακολούθηση της σειράς προκαλεί έντονα συναισθήματα θυμού και οργής στο τηλεθεατή , επειδή ξέρει ότι όσα βλέπει συνέβησαν πραγματικά σε αυτούς τους ανθρώπους. Μέσα από τις απίστευτες ερμηνείες όλων των ηθοποιών και ιδίως του Jharrel Jerome νοιώθει την αδικία που βίωσαν συν ότι κανείς δεν τους έβλεπε σαν τα μικρά αγόρια που ήταν , όπως , άλλωστε , αναφέρεται και στη σειρά “They say boys will be boys. But when they say boys, they not talkin’ ’bout us.”. Η Πολιτεία μέσα από τα όργανα της , τα οποία προφανώς ήταν εμφορούμενα από συναισθήματα ρατσισμού και προκατάληψης αναφορικά με αυτά τα παιδιά , αποφάσισε ότι αυτοί ήταν ένοχοι και έπρεπε να καταδικαστούν , χωρίς να ψάξει να βρει ποιος πραγματικά ευθυνόταν. Οι δε ένορκοι , όπως έχουμε δει πολλές φορές , π.χ. υπόθεση O.J. Simpson , συμμετέχουν στην απονομή της δικαιοσύνης παρασυρόμενοι από τα μίντια.

Στις 19 Απριλίου το έτος 1989 μια παρέα παιδιών από τις μειονότητες του Χάρλεμ βρέθηκαν στο Central Park και προκάλεσαν κάποιες φασαρίες , χωρίς , όμως , περαιτέρω επεισόδια. Παρόλα αυτά , την ίδια νύχτα έτυχε να βιαστεί και να χτυπηθεί πολύ βαριά μια νεαρή λευκή γυναίκα , η οποία βρέθηκε εκεί κάνοντας τζόγκινγκ. Η αστυνομία θεώρησε , ή μάλλον αυθυποβλήθηκε ως ένα σημείο , ότι ευθύνονταν αυτά τα 5 παιδιά , τα οποία μέσα από μεθοδεύσεις και πιέσεις εξανάγκασε ψευδώς να ομολογήσουν το βιασμό. H μίνι σειρά , λοιπόν , ακολουθεί τις ιστορίες του καθενός εξ αυτών ξεχωριστά , χωρίς , όμως , να εστιάζει τόσο στη δικαστική διαμάχη που διημείφθη , παρά στους χαρακτήρες και στο πως βίωσε έκαστος εξ αυτών αυτό το βίαιο “ταξίδι” -πέρασμα καλύτερα – στην ενηλικίωση μέσα από την άδικη καταδίκη και φυλάκισή τους. Εξαιρετικά συγκινητικό είναι , επίσης , το πώς ο καθένας προσπάθησε τους μετά την αποφυλάκισή του να ξαναστήσει από το μηδέν την ζωή του.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών , τόσο αυτών που υποδύονται τους νέους , όσο και τους μεγαλύτερους σε ηλικία πρωταγωνιστές είναι πραγματικά εξαιρετικές , από τις καλύτερες που έχουμε δει φέτος σε μίνι σειρά έστω. Ξεχωρίζουν δε σίγουρα δυο ,  o Asante Blackk και o Jharrel Jerome , ο οποίος υποδύεται τον ίδιο χαρακτήρα , τόσο στη νεανική , όσο και στην ενήλικη εκδοχή του. Στο αντίπαλο στρατόπεδο βρίσκουμε τις Vera Farmiga (Orphan, Conjuring) στο ρόλο της εισαγγελέως , θυμίζοντας λίγο την Sarah Paulson στον αντίστοιχο ρόλο στη μίνι σειρά “Τhe People v. O.J. Simpson -American Crime Story” , και την Felicity Huffman (Desperate Housewives) , η οποία θα κέρδιζε κάποια εύσημα για την δουλειά της στη σειρά , αν δεν είχε προκύψει πρόσφατα το σκάνδαλο με την κόρη της και την δωροδοκία εκ μέρους της για να γίνει δεκτή στο κολέγιο. Οι δυο κυρίες μας προκαλούν μέσα από την μικρή οθόνη να τις πνίξουμε από τον θυμό που μας προκαλούν , καθώς οι ρόλοι τους ταίριαξαν γάντι στο παίξιμο τους. 

H σκηνοθέτις  Ava DuVernay έχει ασχοληθεί επανηλλειμένως με θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης των μαύρων και πλέον αποδέχεται τον χαρακτηρισμό “social justice woman ,   ενώ έχει προσπαθήσει να έχει ποικιλία στη δουλειά της , όπως προκύπτει και από το επόμενο project της “The New Gods” , το οποίο θα βασίζεται σε κόμικ της DC.

P.S. To Netflix έχει επιπλέον και μια συνέντευξη της Oprah (who else?) εφ’όλης της ύλης με τους ηθοποιούς , τους πραγματικούς παθόντες και την σκηνοθέτιδα , η οποία μετά από αυτό το καταπιεστικό 4ώρο αδικίας που βιώνουμε παρακολουθώντας την σειρά , είναι αρκετά αναζωογωνητικό.