Ο λόγος για τη νέα superhero σειρά του Netflix, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά κόμιξ “The Umbrella Academy: Apocalypse Suite” των Gerald Way και Gabriel Ba. H σειρά κόμιξ δημοσιεύθηκε το 2007 από την Dark Horse (μεταξύ άλλων Frank Miller’s Sin City και 300, Mike Mignola’s Hellboy) στο απόγειο της δόξας των My Chemical Romance. Sorry… what???
Για όσους δε θυμούνται ή δε θέλουν να θυμούνται -ναι, σε σένα απευθύνομαι που μόλις έκανες εικόνα τον έφηβο εαυτό σου με φράντζα και ζώνη σκακιέρα- πρόκειται για την emo μπάντα που έγινε ευρέως γνωστή στην Ελλάδα μετά την κυκλοφορία του Welcome to the Black Parade. Γιατί το αναφέρουμε θα μας πείτε! Γιατί, ο Gerald Way ήταν ο τραγουδιστής της συγκεκριμένης μπάντας (έχουν διαλυθεί) και γιατί, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, διοχέτευσε τις δυσλειτουργίες και τις διχόνοιες της μπάντας του στην δυσλειτουργική οικογένεια του “The Umbrella Academy”.
Μην απογοητεύσετε από τώρα, δεν πρόκειται για μια emo εκδοχή υπερηρώων! Πρόκειται για ένα “υπερηρωικό” οικογενειακό δράμα, στοιχείο που δεν λείπει από καμία σχεδόν σειρά του είδους εξάλλου. Απλά εδώ βρίσκεται στο επίκεντρο:
Στα τέλη του 20ου αιώνα, 43 γυναίκες, χωρίς καμία απολύτως σύνδεση μεταξύ τους και χωρίς καμία από αυτές να είναι ήδη έγκυος, φέρνουν ταυτόχρονα στον κόσμο από ένα παιδί προικισμένο με υπερδυνάμεις. Τα παιδιά αυτά γίνονται αμέσως “στόχος” για τον δισεκατομμυριούχο Sir Reginald Hargreeves.
Μην πάει ο νους σας στο κακό, σκοπός του Sir Hargreeves είναι η δημιουργία μιας ακαδημίας για παιδιά με υπερδυνάμεις, προκειμένου αυτά να εκπαιδευτούν στο να αντιμετωπίζουν το έγκλημα και να προστατεύουν γενικά την ανθρωπότητα από τους διάφορους κινδύνους. Τελικά, καταφέρνει να υιοθετήσει μόλις 7 εξ αυτών και αντί για καθηγητής της ακαδημίας α λα Ξαβιέ, γίνεται ο πολύτεκνος πατέρας μιας δυσλειτουργικής (επιμένει ο G. Way στον όρο dysfunctional) υπερηρωικής οικογένειας.
Η ιστορία της σειράς ξεκινά ουσιαστικά με την επανένωση της οικογένειας, έστω του μεγαλύτερου μέρος αυτής, στο οικογενειακό μέγαρο με αφορμή το θάνατο του Sir Hargeeves. Ήδη, από την πρώτη συνάντηση, γίνεται αντιληπτή η έλλειψη επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ τους, ενώ βγαίνει αμέσως στην επιφάνεια η κοινή αντιπάθεια προς τον εκλιπόντα.
Το κάθε παιδί φαίνεται να κουβαλάει το δικό του ξεχωριστό σταυρό, με κοινή όμως αφετηρία: Την καταπίεση που βίωσαν μικρά και την έλλειψη γονικής στοργής και φροντίδας. Ο πατέρας τους τα προσφωνούσε με αριθμούς, οι οποίοι δήλωναν και την ιεραρχία ανάμεσα στα παιδιά, ενώ τα ονόματα που χρησιμοποιούν μεταξύ τους, τους τα έχει δώσει ένα-προγραμματισμένο-από-τον-πατέρα-για-να-παίζει-το-ρόλο-της-μητέρας ανθρωποειδές. Γενικά, η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από τις συγκρουόμενες σχέσεις μεταξύ των αδερφιών και την ανάγκη του κάθε παιδιού να βρει το ρόλο του στην οικογένεια.
Ευτυχώς, αυτή η δραματική ανάπτυξη πατάει πάνω σε δύο πιο “τηλεοπτικούς άξονες”, που επιτρέπουν και στο υπερηρωικό κομμάτι της σειράς να αναπτυχθεί: Στη εξάκριβωση των πράγματι φυσικών αιτιών θανάτου του Sir Hargeeves και στην αποτροπή της επικείμενης Αποκάλυψης. Σας ήρθε λίγο απότομο το δεύτερο; Κι όμως, η επικείμενη Aποκάλυψη είναι ο μεγάλος κίνδυνος που έχει να αντιμετωπίσει η Umbrella Academy, μέσα σε ένα σκηνικό που περιλαμβάνει ταξίδια στο χρόνο, χρονικά παράδοξα που πρέπει να αποτραπούν, επικοινωνία με τους νεκρούς, πιστολίδια, ιπτάμενα στιλέτα και πολλά ακόμα, που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον για τη σειρά.
Σε ο,τι αφορά τους συντελεστές της σειράς, το screenplay υπογράφει ο Steve Blackman, ο οποίος έχει συμμετάσχει σε μεγάλες και εξαιρετικές δουλειές, όπως Fargo, Legion, Altered Carbon, ενώ από το casting αναφερόμαστε ενδεικτικά στoν Elliot Page (Juno, Inception) στο ρόλο της Seven/Vanya, στον Tom Hopper (GoT Dickon Tarly, Black Sails) στο ρόλο του One/Luther καταδικασμένος σε ρόλους που παίρνουν τις χειρότερες αποφάσεις, στη Mary J. Blige (Mudbound / One feat U2 ενδεικτικά) στο ρόλο της Cha-Cha και στον συμπαθέσταστο Αdam Godley (άπειρες συμμετοχές) στη φωνή και στο cgi του Pogo.
Συμπερασματικά, το “The Umbrella Academy” ήταν μια καλοδουλεμένη προσπάθεια στο είδος των superhero series κι ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις σειρές των Marvel και DC που έχουμε συνηθίσει και αγαπήσει. Το κόνσεπτ superhero οικογενειακές ιστορίες ώρες ώρες καταντάει λίγο κουραστικό, αλλά συμβάλλει στην εξέλιξη της ιστορίας, οπότε ξεπερνιέται εύκολα. Οι υπερδυνάμεις και γενικότερα το sci fi στοιχείο της σειράς αποδίδονται με τρόπο που κερδίζουν την προσοχή του θεατή, ενώ δε λείπουν το μυστήριο κι οι ανατροπές. Η σειρά δεν αναπτύσσεται στην παραδοσιακή λογική αντιμετώπισης κάποιου ισχυρού villain κι αυτό είναι τελικά το στοιχείο που λειτουργεί υπέρ της και κερδίζει το ενδιαφέρον μας.
