Η νέα σειρά του Netflix ”Mindhunter” αποτελεί ένα ψυχολογικό θρίλερ (και όταν λέμε θρίλερ εννοούμε αγωνίας παιδιά, όχι τρόμου=horror) και έχει ήδη αποσπάσει υψηλές βαθμολογίες σε διάφορα rating sites.

Η σειρά εντάσσεται στην δεκαετία του 1970, όπου ένας σημαντικός αριθμός κατά συρροή αποτρόπαιων δολοφονιών καταγράφονται. Αυτό που διαφέρει με προηγούμενες εποχές είναι ότι στα εγκλήματα αυτά δεν είναι εύκολο να αναζητηθεί η αιτία τέλεσης από τις αρχές. Ο παράγοντας επιλογής των θυμάτων δεν μπορεί να καταγραφεί, αλλά ούτε και να κατανοηθεί και χαρακτηρίζεται ως “τυχαίος”, με την ψυχολογία και τις κοινωνικές επιστήμες να εκλείπουν από την εκπαίδευση των αστυνομικών αρχών. Οι δράστες τέτοιων κατά συρροή δολοφονιών σταμπάρονται ως εκ γενετής «κακοί» (evil) και ψυχικά άρρωστοι εκ φύσεως και κλείνονται στη φυλακή.

Εδώ είναι όμως, που έρχεται ο ειδικός πράκτορας Holdern Ford του FBI. Επιθυμώντας να κατανοήσει περαιτέρω το εγκληματικό μυαλό, αναζητά την εκπαίδευση του στις επιστήμες της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας και οδηγείται στη συνέχεια στην Επιστημονική Συμπεριφοριστική Μονάδα (Behavioral Science Unit) του FBI και στον υπεύθυνο αυτής, τον Bill Tench. Προς αναζήτηση κατανόησης των λόγων που οδήγησαν τα άτομα αυτά στην τέλεση τέτοιων δολοφονιών, οι δύο πράκτορες ξεκινούν μία σειρά προσωπικών συνεντεύξεων με τους πιο απεχθείς δολοφόνους που είχαν συλληφθεί (ή είχαν παραδοθεί). Στόχος ήταν η καταγραφή του καθενός από αυτούς (της ανατροφής του, της προσωπικότητας του, των μεθόδων του και των λόγων τέλεσης των πράξεων τους) και μαζί με τη βοήθεια της ψυχολόγου Dr. Wendy Carr, βλέπουμε στη σειρά τα πρώτα βήματα της καταγραφής των προφίλ των κατά συρροή δολοφόνων από το FBI (serial killer profilling). Μέσα από αυτή την έρευνα που επιδίδονται οι πρωταγωνιστές μας, το profiling, την καταγραφή δηλαδή, της προσωπικότητας και των μοτίβων τέτοιων συμπεριφορών, θα μπορούσαν να αναγνωριστούν και να συλληφθούν άτομα τέτοιου είδους, αλλά και να προληφθούν εγκλήματα από εκείνους που επιδείκνυαν παρόμοια στοιχεία συμπεριφοράς με αυτά των «σειριακών» δολοφόνων, όπως και γίνεται στη σειρά από τους δύο ειδικούς πράκτορες.

Είναι όμως, η σειρά βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα ή αποτελεί ένα πολύ καλό κατασκεύασμα του Netflix;

Η σειρά είναι βασισμένη στο βιβλίο Mind Hunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit και πατάει ακριβώς σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν, παραλλάσσοντας μερικώς μόνο την ιστορία σε κάποιες λεπτομέρειες. Το βιβλίο γράφτηκε από τον John E. Douglas, τον οποίο υποδύεται στη σειρά ο Jonathan Groff με το όνομα Holden Ford. Ο Douglas αποτέλεσε ένας από τους πρώτους profilers εγκληματιών στις ΗΠΑ, ο οποίος και δημιούργησε στο FBI το πρόγραμμα αυτό καταγραφής προφίλ τη δεκαετία του 1970, έπειτα από την μετάθεση του στην Behavioral Science Unit. Αυτός πήρε συνέντευξη από έναν αριθμό εγκληματιών, όπως ακριβώς μας παρουσιάζει και η σειρά. Αντιστοίχως, ο συνεργάτης του Holden Ford στη σειρά, Bill Tench, τον οποίο υποδύεται ο Holt McCallany, βασίζεται στον πράκτορα του FBI Robert K. Ressler, ο οποίος λέγεται ότι πρώτος επινόησε τον όρο «serial killer». Ο Ressler εντάχθηκε και αυτός στην Behavioral Science Unit του FBI και, εκτός των συνεντεύξεων που έκανε και ο ίδιος με πολλούς εγκληματίες, δημιούργησε επιπλέον, την πρώτη ηλεκτρονική βάση ανεξιχνίαστων εγκλημάτων, η οποία βοήθησε στην σύλληψη εκείνων που περνούσαν τα σύνορα των πολιτειών καθώς δολοφονούσαν. Τέλος, η ψυχολόγος Dr. Wendy Carr της ηθοποιού Anna Torv, βασίζεται στην Dr. Ann Wolbert Burgess. Και αυτή εργάστηκε στην ειδική αυτή μονάδα του FBI και συνεργάστηκε με τους  πράκτορες Douglas και Ressler, με τους οποίους και συνέγραψε το βιβλίο “Sexual Homicide: Patterns and Motives”, που εκδόθηκε το 1988, μία σπουδαίας σημασίας  μελέτη για τους κατά συρροή δολοφόνους.

Γνωρίζοντας λοιπόν, τους ήρωες μας φαίνεται ότι μόνο τα ονόματα τους διαφέρουν από την πραγματική ιστορία. Αν και η σειρά βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, μερικά πράγματα από τη ζωή των πρωταγωνιστών μας έγιναν λίγο διαφορετικά και σε αυτό ακριβώς διαφέρει μερικώς η σειρά. Κατά βάση όμως, η ιστορία που ξετυλίγεται είναι πραγματική και μας αποδίδεται ιδιαίτερα ρεαλιστικά, με το κομμάτι των συνεντεύξεων των «σειριακών» δολοφόνων να αποτελεί το αποκορύφωμα της σειράς. Οι λεπτομέρειες των δολοφονιών και η ηρεμία απόδοσης τους από τους δολοφόνους (όπως από τον εξαιρετικά συνεργάσιμο και ευγενικό Ed Kemper, υποδυόμενος εξαιρετικά από τον Cameron Britton) σε κάνουν να νιώθεις άβολα με την ωμή αυτή περιγραφή, αλλά και τη συγχρόνως ανησυχητικά φυσική στάση των δραστών.

Εκτός όμως, από τις τηλεοπτικές versions των πραγματικών ηρώων που δημιούργησαν το profiling, αποδίδονται τηλεοπτικά και πραγματικοί κατά συρροή δολοφόνοι που έδρασαν τότε στις ΗΠΑ και έγιναν γνωστοί για τα αποτρόπαια εγκλήματα τους.  Ο Edmund Emil Kemper III – Ed Kemper (Cameron Britton), γνωστός και ως ο “co-ed killer” (ο δολοφόνος των φοιτητριών), σκότωσε αρκετές γυναίκες, όπως και τη μητέρα του και τους παππούδες του. Οι συνεντεύξεις μάλιστα του Kemper με τους πράκτορες της σειράς παραθέτονται ακριβώς όπως καταγράφτηκαν και στην πραγματικότητα, αποδίδοντας μας επακριβώς την ψυχοσύνθεση του δολοφόνου αυτού. Άλλοι δολοφόνοι που εμφανίζονται στη σειρά είναι ο Jerry Brudos (Happy Anderson), γνωστός και ως ο “Shoe Fetish Slayer” (ο δολοφόνος με το φετίχ παπουτσιών), ο οποίος δολοφόνησε τουλάχιστον τέσσερις γυναίκες στη δεκαετία του 1960, ο Monte Ralph Rissell (Sam Strike), ο οποίος δολοφόνησε πέντε άτομα και βίασε τουλάχιστον δώδεκα μέχρι τα 19 του και ο Richard Speck (Jack Erdie), ο οποίος έγινε γνωστός διότι βασάνισε, βίασε και δολοφόνησε οχτώ νοσοκόμες το 1966. Τέλος, χαρακτηριστική είναι η σκηνή ανάκρισης του Darrell Gene Devier (David Fincher) για την επίλυση του εγκλήματος που είχε διαπράξει εις βάρος ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού, της Mary Frances, με τους τηλεοπτικούς πράκτορες Ford και Tench να χρησιμοποιούν μεθόδους που είχαν επινοήσει από τις συνεντεύξεις τους με άλλους δολοφόνους. Η σκηνή της ανάκρισης στη σειρά είναι βγαλμένη ακριβώς από την πραγματικότητα, όπως παραθέτει ο Douglas στο βιβλίο του, με τον ίδιο να σκηνοθετεί το δωμάτιο και να προσπαθεί να ρίξει τις άμυνες του δολοφόνου, ώστε τελικώς να ομολογήσει. Για τον τύπο με το μουστάκι που εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε επεισόδιο της σειράς θα μιλήσουμε στην δεύτερη σεζόν. Πρέπει άλλωστε, να κρατηθεί το ενδιαφέρον και το μυστήριο και για την επόμενη σεζόν!

Γενικώς, η σειρά είναι καλοφτιαγμένη, η ιστορία δηλαδή ξετυλίγεται ομαλά, με αποκορύφωμα κάθε φορά τις ιδιαίτερα ανησυχητικές συνεντεύξεις με τους κατά συρροή δολοφόνους. Στα σημεία εκείνα είναι εύκολο και για το θεατή να αντιληφθεί την ψυχοσύνθεση τέτοιων ατόμων, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο οι πράκτορες μας χρησιμοποιούν στη συνέχεια τις πληροφορίες που κάθε φορά τους δίνονται. Γι’ αυτό και πολύ έντεχνα, ενδιάμεσα των συνεντεύξεων και των διαφόρων άλλων σκηνών της ζωής των πρωταγωνιστών, παραβάλλονται υποθέσεις της αστυνομίας, κατά τις οποίες βλέπουμε πως οι πληροφορίες και τα μοτίβα που προκύπτουν από τις αναλύσεις των συνεντεύξεων μπορούν όντως να χρησιμοποιηθούν εν δράση για την πρόληψη εγκλημάτων και τη σύλληψη δολοφόνων. Το μόνο ίσως, ελάχιστα κουραστικό θα έλεγα, είναι οι αρκετές λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής των πρωταγωνιστών, οι οποίες εκτείνονται για κάμποσο τηλεοπτικό χρόνο. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να δούμε και πως διαμορφώθηκαν ή διαμορφώνονται οι χαρακτήρες των ηρώων μας, αλλά νομίζω θα μπορούσαν να είχαν πατήσει ακόμη περισσότερο στο κομμάτι αυτό των συνεντεύξεων και των υποθέσεων. Επιπλέον, το τέλος που μας δίνει η σειρά μας αφήνει με πολλά αναπάντητα ερωτήματα και θα μπορούσε να πει κανείς ότι τελειώνει λίγο άδοξα. Οκ ναι, έχουμε κάποια ιδέα για το τι έχει γίνει και ορισμένες επιπτώσεις που ίσως ακολουθήσουν, αλλά ως τέλος μίας εξαιρετικής σεζόν ήταν απότομο και δίχως να προξενεί μεγάλη αγωνία η τελευταία σκηνή που μας παρουσιάζεται πριν το κλείσιμο.

Βεβαίως η σειρά έχει πολλές προοπτικές αν συνεχίσει έτσι και φυσικά έχει ανανεωθεί και για δεύτερη σεζόν.