Μετά και το τρίτο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν, ένα μεγάλο κομμάτι των φανς έχει ξενερώσει τόσο με τη σειρά, σε σημείο να μην μπορεί να απολαύσει τα τελευταία τρία επεισόδια που απομένουν, μέχρι να μας αποχαιρετήσει αυτό το υπερθέαμα που μας πόρωσε για σχεδόν μια δεκαετία.
Στο προηγούμενο άρθρο (δες εδώ: Η μάχη του Winterfell σάρωσε τα πάντα! ακόμα και κάποιες από τις πιο γαμάτες θεωρίες του Μartin) αναλύθηκαν εκτεταμένα οι βασικοί λόγοι που το 3ο επεισόδιο αποτέλεσε κόκκινο πανί για τη μερίδα εκείνη των φανς, που πέραν της σειράς, ακολουθεί την εξέλιξη των βιβλίων και αποπειράται να προσεγγίζει την εξέλιξη της ιστορίας, βάσει της “λογικής” του Μάρτιν. Κι ως ένα βαθμό, έχουν δίκιο να εξοργίζονται. Κυρίως δε, γιατί το μεγάλο κεφάλαιο Night King έκλεισε απότομα και απρόσμενα, κόντρα στο στήσιμο που είχε προηγηθεί για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί (θεωρίες που ο ίδιος ο Μάρτιν τροφοδοτούσε) κι αφήνοντας πάρα πολλά αναπάντητα ερωτήματα, προκειμένου να απαντηθούν σε μια άλλη σειρά (Για περισσότερα δες εδώ:#GOTtrivia-θεωρίες | Ποιος είναι τελικά ο Night King και πού το πάει;). “Μα καλά”, είπαν πολλοί, “αυτή δεν είναι η μαγεία του GOT; Η ανατροπή της τελευταίας στιγμής”. Σύμφωνοι, αλλά αυτό απαντά μονάχα στο ένα σκέλος της όλης προβληματικής.
Στο ότι, δηλαδή, ο White King δεν ηττήθηκε από κάποιους από τους επικρατέστερους να τον αντιμετωπίσουν ήρωες. Θα πρέπει δε να σημειωθεί πως οι ανατροπές που μας επιφυλάσσει ο Μάρτιν, δε γίνονται απλά χάριν της ανατροπής, αλλά εξυπηρετούν στο να εκτυλιχθεί μια αλληλουχία γεγονότων και κατ’ επέκταση η όλη πλοκή. Εν προκειμένω, η επιλογή της Άρυα εξυπηρετεί σε κάτι περισσότερο; Συνάδει με τη “λογική” του Μάρτιν στην εξέλιξη της ιστορίας; Θα δούμε. Σε κάθε περίπτωση, το ότι ένα τεράστιο κεφάλαιο της σειράς έμεινε αναπάντητο και πολλά στοιχεία παρέμειναν αδιευκρίνιστα και αναξιοποίητα είναι αναμφισβήτητο! Κι αυτό είναι φάουλ και δεν μπορεί η μετάθεση σ’ ένα prequel να το αναιρέσει.
Παρ’ ότι οι-μετά-το-8×03-επεισόδιο-επικριτές της σειράς έχουν πολλά από τα δίκια με το μέρος τους σφάλλουν σε δύο πολύ σημαντικά σημεία:
Το πρώτο είναι ότι ξεχνούν ή ηθελημένα παραβλέπουν ότι σειρά και βιβλία, εδώ και παρά πολλά επεισόδια, βρίσκονται σε διάσταση. Διάσταση, η οποία οφείλεται σ’ ένα καθ’ όλα αντικειμενικό γεγονός: Ο Μάρτιν δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα τα βιβλία. Καλώς ή κακώς η σειρά, όμως, προχωράει. Κατά τη γνώμη τους αυθαίρετα και ως ένα σημείο έχουν δίκιο. Έχουν δίκιο σε ο, τι αφορά το κομμάτι εκείνο των στοιχείων που έχει αφήσει ο Μάρτιν στο βιβλίο μετέωρα προκειμένου να αξιοποιηθούν ή να απαντηθούν αργότερα. Δεν έχουν, όμως, δίκιο να γκρινιάζουν σε ο,τι αφορά την εξέλιξη των ηρώων. Το ότι ένας ήρωας στα βιβλία προσεγγίζεται με έναν Χ τρόπο, δεν σημαίνει ότι θα μείνει αναλλοίωτος μέχρι το τέλος. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι η εξέλιξη ενός ήρωα θα ακολουθήσει αναπόφευκτα μια πορεία, επειδή, μέχρι το σημείο που έχει γράψει ο Μάρτιν, φαίνεται ότι θα το κάνει. Εξάλλου, βασικό στοιχείο των ηρώων του Μάρτιν είναι ότι δεν περιορίζονται σε στεγανά του τύπου καλοί-κακοί, αλλά παρουσιάζονται με μια πιο πολυσχιδή και συνάμα ρεαλιστική προσέγγιση, ενώ, παράλληλα, διαπλάθονται από τις εμπειρίες τις οποίες βιώνουν. Στοιχεία, τα οποία στο σημείο που βρισκόμαστε, δεν μπορούν να αναζητηθούν στα βιβλία, παρά μονάχα στη σειρά.
Το δεύτερο είναι ότι η σειρά δεν έχει ακόμα τελειώσει. Απομένουν ακόμα δύο επεισόδια. Και στην τελική, το κόνσεπτ της σειράς, από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι η κατάκτηση του πολυπόθητου Σιδερένιου Θρόνου. Η ιστορία ξεκίνησε από εκεί, κι ακόμα κι αν στην πορεία παρουσιάστηκαν μεγαλύτερα και βαθύτερα διακυβεύματα από αυτό (δηλ. ποιος θα πάρει το θρόνο), θα καταλήξει και πάλι εκεί. Αν όχι στον ίδιο το θρόνο, γιατί μπορεί να μην υπάρχει μέχρι το τέλος, στην κατάληψη της εξουσίας από κάποιον ή κάποιους.
Λαμβάνοντας υπόψη τα δύο παραπάνω στοιχεία, το 4ο επεισόδιο, που μόλις είδαμε, ήταν ένα καλό επεισόδιο. Μια γέφυρα μεταξύ της επιβίωσης απέναντι σε υπέρτερους κινδύνους και του αέναου αγώνα για την εξουσία. Μπορεί να μη μάθαμε ποτέ αν ο Night King με τους White Walkers ήταν κάτι παραπάνω από μια επιδρομή νεκροζώντανων, ικανή, μόνο και μόνο από τη φύση της, να απειλήσει την ύπαρξη της ίδιας της ανθρωπότητας, ο “αγώνας”, όμως, συνεχίζεται. Οι εναπομείναντες διεκδικητές του θρόνου, μετά από 7 σεζόν, έχοντας εξαλείψει τη μεγαλύτερη εξωτερική απειλή που θα μπορούσε να υπάρχει, ετοιμάζονται να δώσουν την τελική μάχη, για να βγει ο τελικός νικητής, τουλάχιστον, μέχρι να εμφανιστεί κάποιος άλλος διεκδικητής ή ακόμα και κάποια άλλη σοβαρότερη απειλή που θα τους “προκαλέσει”.Πλέον, έχουν μείνει οι ικανότεροι, ή οι πιο τυχεροί, ή, ακόμα ακόμα, αυτοί που έχουν ήδη θυσιάσει ή σκοπεύουν να θυσιάσουν τα περισσότερα για να επιτύχουν το στόχο τους. Παρά τη σφοδρή κριτική προς τους συντελεστές για τα προηγούμενα, σε αυτό το επεισόδιο στήνουν σχεδόν μαεστρικά το σκηνικό της τελικής σύγκρουσης. Οι χαρακτήρες, ηθελημένα ή μη, λαμβάνουν θέση σε αυτό που επίκειται να ακολουθήσει. Έχοντας ξεπεράσει την αγωνία της επιβίωσης, βγαίνουν στην επιφάνεια καθαρά προσωπικά κίνητρα και φιλοδοξίες, αγνές ή φαινομενικά αγνές ανησυχίες, αποκαλύπτονται και διαρρέουν μυστικά, ενώ, αναδεικνύονται τα ηθικά διλήμματα του καθενός.
Το μεταφυσικό στοιχείο της σειράς έχει πλέον οριστικά εκλείψει, αν εξαιρέσει κανείς την ύπαρξη των δράκων και σε καμία περίπτωση χωρίς να επικροτείται η εξάλειψη αυτή, και αναμετρώνται, πλέον, χαρακτήρες και πολιτικές επιδιώξεις. Η δε θέση, που λαμβάνει ο κάθε χαρακτήρας στη σκακιέρα που στήνεται στο 4ο επεισόδιο, είναι συνεπέστατη σε ο,τι αφορά την ανάπτυξή που του έχει επιφυλάξει η σειρά. Μπορεί, με τις επιλογές στις οποίες οδηγεί η σειρά κάποιους από αυτούς, να μην είμαστε ευχαριστημένοι, ευελπιστώντας σε κάτι “καλύτερο”, αλλά δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι πρόκειται για αυθαιρεσίες (βλ Τζέιμι, Νταινέρυς, Βάρυς), ενώ σε κάθε περίπτωση συνιστούν ανατροπές, για τις οποίες έγινε λόγος παραπάνω. Οι θάνατοι τόσο του Ραίγκαλ, όσο και της Μισαντέι, δεν ξέρω αν μπορούν να θεωρηθούν ανατροπές, σίγουρα όμως σόκαραν, με τον τρόπο που μόνο το GOT μας έχει συνηθίσει. Μην ξενερώνετε άλλο που οφείλονται στη Σέρσει.
Οι κακές βαθμολογίες που αποκόμισε το συγκεκριμένο επεισόδιο, λογικά, δεν οφείλονται στο ότι επρόκειτο για ένα κακό επεισόδιο, παρά σε μία αντίδραση για το προηγούμενο. Αντίθετα, ήταν ένα πάρα πολύ καλό επεισόδιο, πιστό στη λογική που μας έχει συνηθίσει η σειρά, αλλά και στη μέχρι τώρα πλοκή της σειράς.
